Dominik walczy o lepsze życie

Jeden wieczór. To wystarczyło. Beztroska radość z wychowania syna zamieniła się w nieustanną walkę o normalność dla małego człowieka…

Synuś trenował piłkę nożną, lekkoatletykę i basen… Dzień po wycieczce szkolnej znacznie obniżyło się jego samopoczucie, zapadnięte oczy, brak sił, problem z koncentracją. Następnego dnia rano pojechaliśmy rano zrobić badania krwi. Ten dzień wyglądał normalnie praca, szkoła, trening…Wieczorem syn zapytał, czy są już wyniki, poprosiłam go, żeby położył się spać, a ja za chwilę sprawdzę wyniki. Kiedy otworzyłam wiadomość z wynikami zamarłam, bo wynik wskazywał 370 na czczo (norma jest do 100).  Zadzwoniłam do  szpitala, a pani dr kazała wziąć syna i przyjechać jak najszybciej. Od momentu, kiedy syn położył się spać do czasu, kiedy sprawdzałam wyniki minęło 2h. Syn zasnął a ja nie mogłam go już do budzić… Po kilku próbach udało nam się dobudzić syna i od razu zawiozłam go do szpitala. Natychmiast zrobiono kolejne badania krwi i cukier miał już ponad 500… Tam dowiedzieliśmy się, że Dominik ma cukrzycę. 

Kwasica ketonowa, bezpośrednie zagrożenie życia. To cukrzyca typu pierwszego. Najniebezpieczniejsza z dwóch odmian choroby. Wszystko brzmiało przerażająco, ale nie wiedzieliśmy jeszcze, co oznacza to dla naszego dziecka i dla nas. Podczas dwutygodniowego pobytu w szpitalu zasięgnęliśmy wszystkich informacji, jakie powinniśmy posiadać opiece nad chorym na cukrzycę dzieckiem. Jednak teoria a praktyka to dwie kompletnie różne sprawy...

Od tego momentu życie i zdrowie Dominika zależy wyłącznie od nas. Ciągła kontrola cukru, wyliczanie wartości posiłków i godzin ich podania. O chorobie nie możemy zapomnieć nawet na chwilę. Najgorsze są nieprzespane noce. Dziecko nie informuje o niskim lub wysokim poziomie cukru. Zagrożenie śpiączką może pojawić się nawet 20 minut od ostatniego pomiaru. Od czerwca żyjemy w obawie o życie synka. Wahania poziomu cukru są częste, a hiperglikemia wyrządza nieodwracalne szkody w organizmie. Co to oznacza? Choćby chwila naszej słabości może skończyć się tragicznie. Jeśli pozwolilibyśmy sobie na nią, skutkiem byłyby powikłania cukrzycowe. Kłopoty z nerkami, zaburzenia wzroku, choroby serca. To tylko niektóre skutki powikłań.

Nigdy nie darowalibyśmy sobie, gdyby przez choćby najmniejsze zaniedbanie, naszemu dziecku stała się krzywda. Wszelkie powikłania prowadzą w końcu do tego, o czym boimy się nawet pomyśleć. Ale myślimy. Ale wystarczy jego płacz podczas zmian sensora czy podania kolejnej dawki insuliny. Wystarczy nagła zmiana nastroju, dogłębny smutek przy wahaniach poziomu cukru. Od razu wiemy, co synek czuje w tych momentach. Potem jest długie milczenie. Czasem płacz. 

Synek potrzebuje pompy insulinowej oraz na stałe przyjmuje leki, które w skali roku są wysokim kosztem. Prosimy o wsparcie. Wierzymy, że za jakiś czas Dominik będzie mógł sam podziękować za okazane jemu i nam wsparcie!

Rodzice.