Życie w odmętach patologii

Kiedy odpowiedzialność nie istnieje, a psy umierają w milczeniu.

Wchodzimy na podwórko, które cuchnie nie tylko fekaliami, ale i obojętnością. Pod drewnianą szopą ledwo trzyma się przy życiu psia starość. Pokryty pasożytami, z ogromnym guzem, który wręcz ciągnie jego ciało w dół. Nie było leczenia, nie było weterynarza, nie było nawet karmy. Tylko pomyje, tylko wiadro gnijącej brei, tylko zlewki, w których miesza się wszystko – i ból, i nędza, i ludzka nieodpowiedzialność…

To wszystko dzieje się w „rodzinie”, która żyje z samych świadczeń socjalnych. Bez pracy, bez obowiązku, bez chęci do zmiany, bez refleksji. Ale za to z nowym pieskiem na tarasie – „śitsu” z pseudohodowli, bo “ładniejszy”. Stare, chore psy – niech sobie radzą, albo niech zdychają.

Odebraliśmy z fermentu patologii cztery psy. Dwa z kojca i dwa z domu cuchnącym rozdartą patologią. Każdy zapchlony, każdy pozbawiony podstawowej opieki, w tym ten jeden – w stanie tak dramatycznym, że patrząc na jego ciało, trudno nie poczuć wstydu za to, w jakim kraju żyjemy. W państwie, w którym patologiczny margines może bezrefleksyjnie przez lata zaniedbywać żywą istotę. I nikt tego nie sprawdza, nikt nie kontroluje, państwo umywa ręce…

My nie umiemy przejść obojętnie.

Ale nie zrobimy tego sami. Każda taka interwencja to ogromne koszty. Leczenie, diagnostyka, profilaktyka, kastracja, wyżywienie – to tysiące złotych, które musimy znaleźć, by uratować te ciała i dusze.

Psiak w najgorszym stanie mierzy się ze skutkami wieloletnich zaniedbań. Pasożyty i nieleczone choroby ukradły mu godność, a patologia - skradła całe psie życie. 

Błagamy o wsparcie w imieniu tych, którzy nie mają głosu. Byśmy mogli je zdiagnozować, wyleczyć i naprawić to, co zepsuł człowiek.