Pomoc w rozwoju autystki Klarci

Witam wszystkich z którymi się znamy i z tymi, których jeszcze nie. Poniżej nasza historia ale podzielę się kilkoma newsami. Klarcia zrobiła w tym roku spory postep rozwojowy, tak że pojdzie teraz do pierwszej klasy szkoły specjalnej, jednak wciąż boryka się z brakiem mowy,  brakiem czucia głębokiego co wiąże się z nieodpieluchowaniem, zaburzeniami sensorycznymi, problemami emocjonalnymi, ale dzięki regularnej prywatnej terapii osiągnęła już dużo.  Wciąż potrzebuje regularnej terapii co kosztuje nas ponad 1000zl miesięcznie. Także kochani będziemy wdzięczni za wsparcie ❤❤

Nasza historia:

Klarcia urodziła się jako zupełnie zdrowe dziecko. Przy porodzie dostała 10 punktów w skali Apgar.

Do 18 miesięcy rozwijała się książkowo. Gaworzyła , nawiązywała z nami kontakt wzrokowy i werbalny, lubiła wspólne zabawy. Później nagle wszystko zaczęło się zmieniać. Z dnia na dzień „traciliśmy ją”. Zapominała słów, jakich była wcześniej nauczona, przestała się z nami bawić, nie patrzyła nam w oczy, nie reagowała na nasze wołanie. Zaczęła kręcić się wokół własnej osi, patrzeć się w dal bądź chichotać do rozpuku bez powodu. Oczywiście podejrzewamy powody nagłej zmiany zachowania, ale ponieważ nie mamy dowodów (jeszcze), nie będziemy o tym pisać.

No i zaczęło się. Najpierw neurolog i stwierdzenie – na 99% autyzm. Szok. Jeszcze jest nadzieja, został przynajmniej 1%. Niestety, kolejne diagnozy tylko potwierdzały najgorsze. Byliśmy przerażeni. Jak to? Przecież nikt w rodzinie u nas nie chorował, w ciąży i przed ciążą prowadziłam zdrowy tryb życia. Dlaczego my? Co się z nią stanie, jak już nas nie będzie?

Fala pytań zalewała nas codziennie. Hektolitry łez wypłakanych.

Ale ogarnęliśmy się. Po pierwsze – badania. Po drugie – leczenie. Po trzecie- dieta. Po czwarte – terapia, ale taka intensywna. Dzieci autystyczne nie nauczą się od razu mówić „tata”. Trzeba im kilkaset razy powtarzać przez długi okres i zrobić potem wszystko, by, jak się już nauczy tego słowa, znów nie zapomniały. Przychodzi do nas codziennie Pani terapeutka. Kilka godzin dziennie ćwiczą dzielnie. 

Terapia – kilka godzin dziennie pracy z dzieckiem też niestety nie jest tanie. Do tego dieta. Zdrowa żywność – w normalnym świecie powinna być tańsza od „śmieciowego jedzenia”, żeby zachować gatunek, ale niestety jest kilka razy droższa. 

Ale nie poddajemy się. Jesteśmy niezamożni i niewątpliwie potrzebujemy pieniążków by zmierzyć się z tym.

Dozgonnie wdzięczna będę za każdą pomoc. Każda złotówka to większa szansa na wyzdrowienie Klarci.