Zator zabiera mi tatę.Pomóżcie..

17.03.2020 r... już na zawsze zapamiętam tę datę i bezlitosną diagnozę lekarza - zator płuc. W tym momencie zatrzymał się nasz szczęśliwy świat. Nic już nie miało być tak samo. Jakby tego było mało Emilowi dwa razy stanęło serce. Raz na minut 19 drugi raz na 4. Początkowe rokowania? Tak naprawdę tych rokowań nie było... każdego dnia kazano przygotować mi się na najgorsze. Koronawirus nie ułatwiał. Wszystkie wiadomości otrzymywałam z drugiej ręki. Przerażające było to, że nie mogłam nawet zobaczyć Emila nie mówiąc o tym, żeby potrzymać go za rękę. Tak naprawdę nie mogłabym się nawet z nim pożegnać... 

Emil to głowa naszej rodziny. Mój partner, moja miłość, mój największy przyjaciel i tatuś naszego synka Tymona. Jest też cudownym opiekunem dla mojej autystycznej córki z poprzedniego związku. Byliśmy młodą parą, z malutkim dzieckiem... owocem naszej miłości... w najszczęśliwszym momencie naszego życia, kiedy przytrafiło się TO.

Nie mogłam pogodzić się z tym że młody, silny mężczyzna, moja miłość tak po prostu może odejść i każdego dnia walczyłam o to, by lekarze zrobili wszystko co w ich mocy, by Emila z tego stanu wyrwać. I udało się... Mało tego. Udało się nawet uzyskać widzenia raz w tygodniu. Moja radość nie miała granic, kiedy podczas pierwszego spotkania zobaczyłam, że Emil nie jest w stanie wegetatywnym. Jest bezwładny owszem ale nie ma problemu z komunikacją. Każda wizyta była dla mnie miłym zaskoczeniem, ponieważ robił postępy i z roślinki o której słyszałam wyłonił się obraz wojownika uwięzionego w swoim ciele. Emil reaguje na prośby i polecenia. Obserwuje, pamięta sprawy sprzed zdarzenia, pamięta imię synka. Mówi nieskładnie, bo jest Mu trudno ale próbuje. Próbuje  też podnosić ręce ostatnio nawet nogę. Najgorsze jest to że rozumie w jakim jest stanie. Tęskni i strasznie cierpi... Bardzo ważna jest teraz rehabilitacja. Te pierwsze tygodnie często są decydujące a niestety Państwo w ramach NFZ nie zapewnia pomocy dla takich osób. Są terminy, żeby się dostać jeśli już się uda dotrzeć przy odrobinie szczęścia do jakiegoś specjalistycznego ośrodka. Rozwiązaniem jest prywatna rehabilitacja. Niestety koszt to min 230 zł dziennie plus opłaty dodatkowe jak chociażby środki higieny czy leki. Ja zostałam w dramatycznej finansowej sytuacji. Z dwójką małych dzieci. I o ile mogę liczyć na pomoc rodziny w temacie pomocy dzieciom to nie stać mnie, żeby zapewnić pomoc Emilowi. Każdego dnia  zabija mnie myśl, że nic nie robię. Proszę o pomoc. Żeby Emil znów mógł być z nami. Zdaję sobie sprawę, że Jego stan nie będzie idealny ale marzę o tym, żeby móc się znów do niego przytulić a Tymon, żeby mógł poznać swojego tatusia...