Na rehabilitację córki

Cześć, jestem Oliwia, mam 17 lat. Każdego dnia uczę się żyć z nieproszonymi gośćmi, którzy zadomowili się w moim ciele i głowie. Tłuszczak w kręgosłupie, tak umiejscowiony, że każde przewrócenie się może być niebezpieczne, i dwa guzy w mózgu – tłuszczak na móżdżku i guz na przysadce. Lekarze ostrzegali moich rodziców, gdy mama była w ciąży, że mam nieprawidłowe odległości między kręgami. Nikt wtedy nie wiedział, co to dokładnie znaczy. Z czasem okazało się, że diagnoz było coraz więcej.

Mam stwierdzone schorzenia genetyczne, epilepsję, a także pęcherz neurogenny. Do tego muszę codziennie kontrolować poziom cukru we krwi, co wiąże się z używaniem specjalnego urządzenia – sensora. Co dwa tygodnie muszę je wymieniać, co stanowi dodatkowe wyzwanie, zarówno logistyczne, jak i finansowe. Każdy dzień to nie tylko walka z chorobami, ale i z ich skutkami, które są częścią mojej codzienności.

Długo nie chodziłam jako dziecko, a kiedy w końcu zrobiłam pierwszy krok, życie już szykowało mi kolejne wyzwania. Czasem myślę o moim tacie, który również zaczynał chodzić późno, a kiedy wreszcie nauczył się poruszać, stracił wzrok. Teraz to on pokazuje mi, jak poznawać świat na swój sposób, mimo trudności.

Moje życie nie jest proste, ale nie chcę, żeby choroby definiowały kim jestem. Tak naprawdę największą lekcją, którą otrzymałam, jest odwaga i siła do życia mimo tych wyzwań. Mama, która niedowidzi, i tata, który jest niewidomy, są dla mnie inspiracją. Razem każdego dnia walczymy o to, by żyć normalnie, cieszyć się chwilą i trzymać się tego, co w nas najlepsze.

Oprócz zmagań ze zdrowiem, staram się cieszyć z tego, co kocham. Uwielbiam rolki, jazdę na rowerze i kalistenikę, ale muszę być bardzo ostrożna. Często towarzyszą mi nagłe bóle i zawroty głowy, które przypominają mi, że moje ciało działa inaczej. Moje największe zainteresowanie to ratownictwo medyczne – może dlatego, że życie tak często zmusza mnie do kontaktu ze służbą zdrowia. Nauczyłam się zachowywać zimną krew w kryzysowych sytuacjach i wiem, jak ważne jest, by pomagać innym, kiedy tylko mogę.

Jednak, by móc dalej walczyć i cieszyć się tym, co kocham, potrzebuję wsparcia. Stała rehabilitacja i leczenie są dla mnie niezbędne, a dla mojej rodziny, w której oboje rodzice są niepełnosprawni, koszty leczenia są ogromnym wyzwaniem. Każde wsparcie, które dostaję – zarówno od mojej rodziny, jak i od ludzi o dobrych sercach – daje mi siłę do walki każdego dnia. To nadzieja i wiara w dobro ludzi sprawiają, że nie tracę ducha i codziennie walczę o każdą z tych pięknych chwil.

Z góry dziękuję wszystkim, którzy zdecydują się pomóc. Wasze wsparcie daje mi nadzieję, że mimo trudności, życie może być pełne radości i siły.