Pojawiła się Zosia-Radosia

W lutym 2014 roku urodziła się Zosia. Śliczna, malutka, niewinna dziewczynka urodziła się w 35 tygodniu ciąży, jak piórko ważąca 2 kilogramy w moment sprawiła, że nieprzytomnie się w niej zakochałam. W tym samym momencie rozpoczęła się dla niej przyjaźń z jednym dodatkowym chromosomem. Jedno było pewne - od mojego wsparcia, poświęcenia i otoczenia miłością zależeć będzie jej rozwój i szansa na normalne życie.

Decyzja o życiu lub śmierci

Kiedy Zosia była jeszcze w brzuszku po badaniach genetycznych w 12 tygodniu ciąży padł wyrok trisomia 21 - Zespół Downa. Rozmowa z lekarzem brzmiała: może pani urodzić i wychować, oddać dziecko lub usunąć ciąże. Musiałam podjąc decyzję o życiu lub śmierci mojego nienarodzonego jeszcze dziecka. Podjęłam jedyną słuszną według mnie decyzję. Zosia miała żyć - więc żyje i jest śliczną Zosią - Radosią.

Teraz ja potrzebuję pomocy w walce o moją córeczkę

Jestem pielęgniarką i położną, kształciłam się też w kierunku pedagogicznym, by jak najlepiej wykonywać swój zawód. Zajmowałam się ludźmi długoterminowo chorymi, często ”przykutymi” do łóżka - teraz nie pracuję. Pojawienie się Zosi na świecie postawiło mnie przed poważną, życiową decyzją - wrócić do pracy i moich pacjentów, czy też zrezygnować z pracy i poświęcić się dziecku, jego ciągłej rehabilitacji i walce o możliwość tej rehabilitacji.

Odtrącona przez własnego ojca

Jak tylko ją zobaczyłam pierwszy raz, poczułam jej malutkie niewinne ciałko i jej ciepło w moment bezgranicznie ją pokochałam. Niezależnie od tego jakie są wyniki badań, najważniejsze było dla mnie to, że żyje i że jest razem ze mną.

Niestety jej tata widział to inaczej. Nie potrafił znieść 100% potwierdzonej diagnozy mimo, że zapewniał, że ją kocha, że będzie o nią dbał. W momencie, w którym rozpoczęła się jej przygoda na tym świecie straciliśmy w nim wsparcie. Zosia została odtrącona przez własnego ojca ze względu na otrzymany od losu dodatkowy chromosom 21.

Proszę nie odtrącajcie Zosi i jej maleńkiej dłoni do Was wyciągniętej!

Ważne wczesne wspomaganie rozwoju

Zespół Downa nie jest śmiertelną chorobą, jednak brak odpowiedniej rehabilitacji, badań czy diety na ogromny wpływ na przyszłość i samodzielność Zosi.

Z chorobą tą można żyć, samodzielnie wkroczyć w dorosłość i prowadzić normalne życie. Tacy ludzie są bardzo ufni i wrażliwi, co powoduje, że czasem nie są wstanie się zorientować, że ktoś może być dla nich nieżyczliwy. Już od urodzenia Zosi naszej małej Radosi walczymy o to, aby zapewnić jej prawidłowy rozwój i żeby jak najszybciej dogoniła swoich rówieśników!

NIE POZWÓLMY NA TO!

Zosia rozwija się wolniej od rówieśników, a osiągnięcie przez nią większej samodzielności zależy od codziennej, stałej, kosztownej rehabilitacji, która przerasta mój domowy budżet, ponieważ wychowuję córkę sama. Mimo, że większość jej czasu pochłaniają ćwiczenia i terapia, Zosia jest bardzo radosnym dzieckiem - dlatego właśnie nazwaliśmy ją Zosią - Radosią.

Gdyby Państwo mogli zobaczyć jej uśmiech- śliczny uśmiech malutkiego bezbronnego dziecka.

Proszę o pomoc!

Zwracam się, więc przymuszona moją sytuacją do wszystkich Ludzi o ciepłych i dobrych sercach, czułych na cierpienie dzieci z prośba o wsparcie. Nie pozwólcie Państwo, aby dotychczasowe efekty ciężkiej i momentami bolesnej rehabilitacji poszły na marne tylko dlatego, że za moment zabraknie pieniędzy na jej kontynuowanie.

Bardzo kocham Zosię, jak wszyscy rodzice dzieci niepełnosprawnych i pragnę zrobić wszystko, aby córka w przyszłości była jak najbardziej samodzielna.