2 godziny od granicy z Rosją

Dwie godziny od granicy to dużo i mało. Mało, malutko, maluteńko szczególnie wtedy kiedy dzieje się na tej granicy wojna. Są tacy, którzy przez jakiś czas wierzą, że to się zaraz skończy i nie chcą zostawiać miejsca, które kochają ale zagrożenie zaglądając brutalnie pod same okno odziera z nadziei i wtedy wiesz, że już nie ma wyjścia. Trzeba uciekać.

Rodzice z czwórką dzieci postanawiają uciec z Ukrainy, bo robi się coraz niebezpieczniej. Kiedy masz dzieciaki w wieku 3,9,10,11, długo nie myślisz, chcesz je, siebie i życie ratować. Zostawiasz wszystko, pakujesz się z prawie niczym do samochodu i ruszasz w nieznane. Nie wiesz kogoś spotkasz, na kogo trafisz, kto ci pomoże. Pcha cię nadzieja, mimo wszystko miłość do życia i miłość do dzieci.  

Ta rodzina, o której piszę od paru dni jest już w Polsce. Nie mają nic. Potrzebują wszystkiego. Od szklanek, patelni, widelców i noży, po krzesła, kolorowanki, piłkę nożną i planszówki, poduszki, poduszki, buty i jeśli to możliwe piętrowe łóżko.

Kiedy ich poznałam i zapytałam, czy jakoś mogę pomóc, powiedzieli, że nie… Oczy tylko zdradzały rozpacz i smutek wyrwanego serca ojczyzny. Dopiero dopytani trzy razy, czy czegoś nie potrzebują, zaczynają się otwierać i mówić, że tak. Mówią, że nie chcą wiele, bo mają nadzieję niedługo wrócić. Bardzo chcą wrócić do domu, do siebie jeszcze w tym roku. Czy to możliwe? Nikt nie wie.

Chcemy uczynić ten ich pokruszony świat nieco lżejszym, może trochę go skleić naszą życzliwością i miłością. Odbudować wiarę w drugiego człowieka. Pokazać, że istnieje siła potężniejsza niż zło. Że dobro zwycięży. Wspólnie z Asią uruchomiliśmy zbiórkę, którą w całości przeznaczymy na pomoc tej konkretnej rodzinie. Kupimy mam nadzieję wszystko, czego potrzebują. A jeśli nie wszystko, to może prawie wszystko.

Nie naprawimy całego świata ale możemy poprawić choć na chwilę cały ich świat, w kraju którego nie znają.

Dziękujemy,

Asia & Marcin