Cień żagli na dzikim brzegu

„Nie zawsze ten, kto ocaleje z burzy, potrafi wrócić do portu. Czasem zostaje na mieliźnie — wpatrzony w horyzont, jakby pytał: czy ktoś mnie jeszcze szuka?

Nazywał się Kiwiś.

Bialoczarny, z ogonem jak bandera i oczami, które nie znały światła. Urodził się na opuszczonej działce — na uboczu, wśród rdzy, wysokich traw i milczenia. Tam nie było opiekuna, tylko czas. A czas, jak morze, nie czeka na nikogo.

Zabraliśmy go stamtąd, ledwo żywego. Z bratem i siostrą, jeszcze dziećmi. Uderzyła ich zaraza – panleukopenia. Przeżył tylko on i Bibiś. Resztę morze zabrało bez śladu.

Bibiś miał szczęście. Ktoś podał mu rękę, Pani Jolanta. Kiwiś został — nieufny, chudy, dziki. Przemykał jak cień po kątach pokoju dla kotów z białaczką. Żył – ale nie żył z nami. Dopiero gdy coś w nim pękło, przyszedł. Jakby prosił: „Patrz na mnie. Coś jest nie tak.”

I tak wyszło na jaw – nerki. Znowu to morze wewnętrzne, które zatapia od środka.

Teraz Kiwiś walczy. O włos, o dzień, o ciepło kroplówki. I pierwszy raz naprawdę patrzy człowiekowi w oczy. Jakby już wiedział, że ktoś na niego czeka. Że już nie jest cieniem na dzikim brzegu.

Ale leczenie kosztuje. I nie mamy z czego zapłacić kolejnych badań i dalszego leczenia. Pomożesz?