Czekał na śmierć w zimnej szopie

➡ Baltuś...tak do czterdziestokilogramowego owczarka mówi Asia, nasza wolontariuszka. Tak też mówią do niego wszyscy Ci, którzy mają okazję poznać tego cudownego psa. Od pierwszych sekund mamy wrażenie, że znamy tego psiaka od lat a on zna nas. Jest tak łagodny, tak delikatny i tak rozumiejący co się wokół niego dzieje, że wprawia w zadziwienie nawet nas, a widzieliśmy już wiele psich "nieszczęść". Od samego początku obdarza człowieka bezgranicznym zaufaniem patrząc tymi swoimi oczami pełnymi bezinteresownej wiary i miłości. Na pozór wszystko wygląda na historię szczęśliwą... Niestety...Ta historia dopiero się zaczyna...i nie jest szczęśliwa...chyba, że sami dopiszemy jej zakończenie.

Pewnego dnia zgłoszono nam, że na jednej ze wsi północnego Mazowsza jest owczarek niemiecki o imieniu Balto, który od kilku miesięcy wlecze za sobą tylne łapy. Dowiadujemy się również, że śpi pod domem...a mamy środek zimy, która w tym roku jest wyjątkowo mroźna. Nie czekamy ani chwili. Na miejscu zastajemy Balto. Tak jak w zgłoszeniu - leży pod domem. W pierwszym momencie próbuje wstać, aby jak się okazuje - przywitać gości. Widzimy z jak wielką trudnością to mu przychodzi. Ku naszemu zaskoczeniu podczołguje się do nas, delikatnie obwąchuje, mamy wrażenie, że cieszy się z przyjazdu niezapowiedzianych gości. Może też dlatego, że od razu otrzymuje od nas mnóstwo głasków, na które reaguje radością. Tak, pies z niedowładem tylnych łap ledwo się czołgający, jest radosny! Tak jakby chciał powiedzieć - "Słuchajcie, fajnie, że przyjechaliście! A te moje łapki...no cóż...już nie jestem młodzieniaszkiem...coś z nimi jest nie tak...ale daję radę!"

Balto przestał chodzić kilka miesiecy temu - dowiadujemy się od właściciela psa. "Próbowałem kontaktować się z weterynarzami, jeden nie przyjechał a drugi kazał uśpić nie oglądając psa" - dodaje. Rzeczywistość naszej wsi...Pytamy właściciela - "gdzie jest buda albo jakieś schronienie dla psa?" Pokazuje nam ciemną szopkę, która kiedyś być może była kurnikiem lub czymś podobnym. Na "podłodze" leży słoma i mnóstwo odchodów...w powietrzu unosi się zapach moczu i kału... Stąpamy jak po "polu minowym" ale nie da się "nie trafić" w odchody. Wiemy już, że właściciel psa nie jest w stanie go leczyć...

Niestety na tamtą chwilę nie mogliśmy zrobić nic więcej. Umówiliśmy się na kolejny termin. Naszym celem było zabranie Balto na badania - RTG, krew, etc...a przede wszystkim na zabranie Balto z tej ciemnej szopki...

Kolejna nasza wizyta, zastajemy Balto w szopce. Zabieramy go do auta. Czuć mocno amoniak. Przy okazji wnoszenia do auta, pod wpływem ucisku, opróżnia się pęcherz. U weterynarza Baltuś zachowuje się wzorowo. Ani przez moment nie pokazuje oznak zniecierpliwienia. Tak jakby wiedział, że Ci wszyscy ludzie wokół chcą mu pomóc...a w najgorszym wypadku - nie chcą zrobić krzywdy. Po badaniach rtg otrzymujemy diagnozę, która nie napawa nas optymizmem - Zespół Końskiego Ogona i porażenie pęcherza tym spowodowane.  Ale nie zamierzamy się poddać, zwłaszcza, że Baltuś ma czucie w kończynach. Wiemy, że w takich wypadkach dokładniejsze badania są konieczne. I dopiero wtedy można podjąć decyzję o operacji czy innych rozwiązaniach. Najbardziej jednak ciąży nam myśl, że takim rozwiązaniem może okazać się eutanazja...

Postanowiliśmy działać. Wiedzieliśmy kto w naszym środowisku wie o owczarkach więcej niż inni, i kto jest zawsze skłonny pomóc. Najpierw telefon do Karoliny, potem do Diany, do Krzysztofa. Finalnie, w wyniku zrządzenia losu chyba, akurat u Diany zwalnia się miejsce. Bez wahania proponuje je Baltusiowi. Dziś już wiemy, że Baltuś to cudowny psiak, który w hoteliku u Diany dostał nowe życie. Z radością wychodzi swojego pomieszczenia, z radością do niego wraca aby położyć się na materacyku i świeżo zmienionych podkładach. Z radością też spaceruje po terenie. Bawi się zabawkami. Uśmiecha się.

Jest tylko mały problem. Stan Balto się pogłębia. Potrzebna jest mu pełna diagostyka, łącznie z badaniami tomografem komputerowym, operacja a potem rehabilitacja. Staramy się go też karmić odpowiednią karmą tak aby nie przybrał na wadze i jego i tak już trudne poruszanie było w ogóle możliwe. To wszystko generuje koszta. Nie będą małe, dziś to wiemy. Ale wiemy też, że Baltuś się nie poddał. Widzimy codziennie jego radość, jego powitania z człowiekiem. Tak nie zachowuje się pies gotowy odejść na trzeci brzeg rzeki...Dlatego podjęliśmy próbę, dlatego prosimy Was o pomoc w walce o Balto.