Spełniamy marzenia w Hospicjum

Pewnego dnia pewien Pan patrzył w Słońce budzące się do życia za oknem. Był poranek. Słońce było delikatne i delikatnie pukało w okno Pana, jakby witając się czule. I w oczach Pana pojawiły się łzy bo Pan wstać nie mógł i wyjść naprzeciw Słońcu również nie mógł.

- Mam jeszcze jedno marzenie- powiedział starszy Pan - chciałbym zobaczyć Słońce. Chciałbym wyjść na zewnątrz i móc się z nim przywitać. Nie przez szybę. Dotknąć go tak naprawdę, poczuć ten ostatni raz na mojej skórze. I gdy ono będzie się budzić z rana do życia, to ja będę mógł zasnąć szczęśliwy.

_______________________________________________________________________

Bo wie Pani, im człowiek starszy, to tym gdzieś ta radość dziecięca powraca. I to widać w starczych marzeniach.  Bo gdy Pani pyta o moje marzenia to tak mam jedno. Chciałabym dostać książkę jakąś i papcie cieplutkie. Nie jakieś wymyślne, byleby ciepłe były bo ja mam wiecznie zmarznięte stopy. I tak bym sobie siedziała w fotelu, w ciepłych kapciach, czytając książkę. A tu Panie miłe, herbaty zrobią i ja wiem, że to nie dom, ale teraz mi jest łatwiej, jak dziecku, cieszyć się z tych małych, niby nieistotnych rzeczy. To one budują nasze szczęście. Tak... czasem wystarczą kapcie.

_____________________________________________________________________

Czasami to jest taki ból, tak strasznie niespotykany ból. Trudno to wytłumaczyć. Wam się kojarzy łóżko z czymś miłym. Z wypoczynkiem po ciężkim dniu pracy, z relaksem z książką w ręce. Ale gdy się leży jeden, drugi dzień, tydzień i miesiąc to to łóżku staje się czymś strasznym. Czymś od czego chce się jak najdalej uciec. I gdy pojawiają się bóle nie tylko te od leżenia, ale te od nadwrażliwości gdy skóra robi się cienka jak pergamin i każdy dotyk boli, wtedy jest trudno. I jest krzyk bo leżąca na moich nogach poszwa jest za ciężka i ona mnie fizycznie boli, rozumie to Pani? Mam wrażenie, że ta poszwa zdziera mi z nóg skórę. Więc gdy Pani mnie pyta o marzenie, to ja Pani odpowiem. Ja bym chciała żeby już tak strasznie nie bolało bo to w umieraniu jest najgorsze.

_____________________________________________________________________

Jest takie miejsce na Ziemi gdzie ŚMIERĆ bywa codziennością i jest to śmierć z godnością i szacunkiem do drugiego Człowieka. Z pełnymi rękami empatii, wylanymi łzami wsparcia i zaangażowania. Jest to miejsce na Ziemi gdzie jeden Człowiek pyta Drugiego- jak mogę Ci pomóc wiedząc, że czasami jest bezsilny, a jednak pyta bo mu zależy. I mimo, że w tym miejscu często przychodzi się żegnać, to jest to miejsce gdzie również spełniają się te małe, ostatnie marzenia. Czy jest to nowa książka, czy roślinka doniczkowa stojąca na parapecie, o którą można zadbać, zatroszczyć się, czy też te ciepłe kapcie, ostatni spacer.  

Ostatnio zorganizowaliśmy zbiórkę, która trwa dalej. Do Hospicjum dostarczyliśmy książki, prześcieradła, koce, kwiaty, maskotki, środki czystości, wyroby hand-made. Zaangażowało się sporo OSÓB <3 Po świętach jedziemy z kolejną porcją potrzebnych rzeczy. Pytaliśmy o marzenia, i mimo że są takie, przy których pozostaje nam pochylić głowy w bezsilności i powiedzieć PRZEPRASZAM, to są i takie, które chcemy zrealizować i stąd ta zbiórka. Bo to zbiórka banalna. Nie kupimy za te pieniądze ani życia, ani czasu, a tak najzwyczajniej na świecie- chcemy kupić telewizor dla Hospicjum. A jakby dobrze poszło to i dwa i stąd dzisiaj uruchamiamy zbiórkę na niewielkie marzenie i kolejny raz liczymy na Państwa pomoc <3

A TU ZDJĘCIA OSTATNICH RZECZY DOSTARCZONYCH DO HOSPICJUM "OTWARTE DZRWI" W SKOCZOWIE :)