Podarujmy Amiji spokojne życie

Gdybyś tylko potrafiła mówić, co byś nam powiedziała Amijko? Skąd się wziełaś? Co ci zrobili? Co ci jest? Czemu taka jesteś? 

To część historii małego szczeniaka imieniem Amija, która znamy, zaczyna się w momencie, w którym wypatrzyłyśmy to maleństwo na stronie jednego ze schronisk w poludniowej Polsce. Opis mroził krew w żyłach, aczkolwiek nie dziwił, bo czy dziwi kogoś jeszcze, kto na co dzień spotyka się z dramatem psów, że ktoś wyrzucił w lesie dwumiesięczne szczenię, które następnie zostało znalezione w norze, wycieńczone tak bardzo, że nie stawało na łapy?

Decyzja była szybka, pomagamy malutkiej.  Stan po przywiezieniu: główka Amiji na stałe lekko przekrzywiona w prawo, zaplatała się przy chodzeniu, miała kłopoty ze słuchem (niedosłuch niektórych dźwięków), z widzeniem, była też szczeniakiem, który nic nie wachał, nie używała noska, w jedzeniu trzeba było maczać jej pyszczek, żeby zaczęła jeść. 

Z czasem Amijka czuła się fizycznie lepiej, przestała jednak rosnąć.  Co więcej pojawiły się też inne problemy: problemy z jej zachowaniem, socjalizacją. Reaguje złością i niepokojem na inne psy, które są rezydentami, podobnie reaguje na ludzi. Nie daje sygnałów ostrzegawczych, że coś jej nie pasuje, tylko od razu kłapie zębami. Decyzja- nie można oddać jej do adopcji. I znowu badania, wizyty u różnych weterynarzy, konsultacje z behawiorystą. I wyrok: karłowatość przysadkowa, niedoczynność tarczycy. 

Amijka ma teraz 3 lata. Zaczynają się dodatkowe, coraz większe kłopoty ze zdrowiem: ciągłe silne zapalenia uszu, skóry. Znowu potrzebne są dodatkowe badania.

Amijka nie ma długiego życia przed sobą. Wiemy. "Amija... Moje wszystko... moje drugie ja'- tak pisze o niej jej opiekunka.

Zbieramy pieniądze na badania i leczenie tej, tak bardzo skrzywdzonej psiny.