Modernizacja myśli

TL;DR: możemy dostać prawie 150 tysięcy złotych na modernizację naszego warsztatu terapii zajęciowej, ale potrzebujemy wkładu własnego. On jest celem zbiórki. Za wpłaty powyżej 20 zł mamy dla Was oryginalne torby. Wpłać, podpisz się, podaj numer torby, odbierz! O tym, co to ma wspólnego z modernizacją myśli i skąd to, co na torbach, przeczytacie poniżej, bo tego nie da się streścić. Dziękujemy i za przeczytanie i za wszystkie wpłaty! Dzięki nim możemy naprawdę coś zmienić w świecie.

Modernizacja myśli, to nawet jak dla nas dość odważna nazwa projektu, ale pasująca idealnie do tego, co chcemy Wam zaoferować. Kto nas zna, ten wie, że nieodłączną częścią życia warsztatowego jest poczucie humoru i piętrowe żarty sytuacyjne. Przez lata zbieraliśmy zachwycające powiedzenia czy przejęzyczenia osób pojawiających się w warsztacie, które niejednokrotnie trafniej opisywały naszą rzeczywistość, niż te utarte. W ogóle będąc w warsztacie, trzeba się przestawić na trochę inny tok myślenia. Po prostu trzeba swoje myślenie zmodernizować. Zsynchronizować je, aby nadawać na tych samych falach, wtedy coś fajnego może z tego wyjść. Można się porozumieć i zrozumieć, nawet gdy nie mówimy do końca tym samym językiem. Z czasem wchodzi to w krew na tyle, że i poza warsztatem łatwiej się z kimś zestroić, odkryć wspólną płaszczyznę porozumienia, mniej się dziwić, ale jednocześnie potrafić ogromnie zachwycić się drugim człowiekiem. 

Drugim dnem tej nazwy jest modernizacja warsztatu. Udało nam się już całkiem sporo pozmieniać, odnowić, wymienić na bardziej użyteczne i dostępne. Chcemy więcej. Korzystamy z grantów, startujemy w konkursach, szukamy okazji do zarobku, marzymy, planujemy, działamy. Zmiany, które zaszły dały nam zupełnie inny komfort pracy, a co równie ważne, poczucie pracy w fajnym, estetycznym miejscu, z wieloma potrzebnymi rzeczami pod ręką. Możemy korzystać ze sprzętów i materiałów do terapii, jakich nie bylibyśmy w stanie kupić ze standardowej dotacji, możemy rozwijać się w nowych obszarach, a przede wszystkim bardziej kompleksowo pracować nad poprawą komfortu życia i rozwojem samodzielności osób z niepełnosprawnościami. Jesteśmy ogromnie wdzięczni, że możemy pracować w miejscu, które sprzyja zmianom, w którym możemy się rozwijać i o które troska, ma sens. Z tego rodzi się trzecie dno naszego zagadkowego tytułu — zmiana myślenia o miejscu, takim jak nasze. 

Nie chcemy być skazani na resztki, na proszenie. Nie zgadzamy się na siedzenie zamknięci w czterech ścianach i niezwracanie na siebie uwagi, nierobienie kłopotu. Warsztaty terapii zajęciowej nie są kłopotem. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną nie są kłopotem. Ludzie nie są kłopotami. Kłopotem jest brak dostępności i zamknięte serca. Brak akceptacji i tolerancji jest poważnym problemem. O tym chcemy mówić. To chcemy zmieniać. Myślenie o ludziach jako o kłopocie chcemy zmodernizować, a właściwie zupełnie wyplenić. Wychodzimy, zwracamy na siebie uwagę, nie chowamy się po kątach. Bywamy w zwyczajnych miejscach, które dla naszych uczestników często zwyczajne nie są. Nie załatwiamy za nich spraw, nie wyręczamy.

Nasze, jako warsztatu terapii zajęciowej, miejsce w świecie jest nie do końca określone. Ci, którzy nas znają, wiedzą czym się zajmujemy i widzą nas. Dla sporej części społeczeństwa jesteśmy niewidoczni. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną mają jakieś swoje miejsce w świecie, gdy je sobie wywalczą, gdy zadbają o to ich bliscy, gdy są widowiskowi lub angażujący, stereotypowi albo zupełnie nie. Czy jest to dobre miejsce, to już inna kwestia. Rzadko też mogą być „zwykli”. My walczymy o zwyczajność. Chcemy pokazywać wartości, przeciwdziałać stereotypom i łamać te istniejące. Walczymy w każdym środowisku, czasem tym najbliższym osobom z niepełnosprawnością, gdy jest krzywdzące. Szukamy szans i możliwości rozwoju. Chcemy, aby uczestnicy naszego warsztatu nie tylko mogli korzystać z tego, co najwyższej jakości, ale też, żeby wiedzieli, że zmiana nie zachodzi sama.

Podsumowując ten wielowarstwowy wywód, przejdziemy do konkretów. Chcemy kolejnych zmian i są one w zasięgu naszych rąk. Aby móc ich dosięgnąć, musimy postawić mały murek z cegiełek. Nie będziemy się odgradzać, bo to by zupełnie przeczyło całej idei, dlatego cegiełki są z toreb. Właściwie bardziej niż mur i cegły, pasuje odniesienie do łańcucha, który moglibyśmy utworzyć np. z toreb zakupowych. Każda torba to i symboliczna zmodernizowana myśl o osobach z niepełnosprawnościami i autentyczny cytat z naszego zbioru „warsztatowych mądrości”. Do tego, każda torba, to 20 zł, które trafi do puli naszego wkładu własnego do projektu „Modernizacja istniejącego WTZ – zakup niezbędnego wyposażenia”. Poniżej znajdziecie trochę danych, co do tego, co będziemy mogli kupić, gdy uzbieramy na wkład własny, czyli 20% wartości całego projektu. Szybko kalkulując: 20% z wnioskowanej kwoty to 36 094,36 zł, a więc jak my uzbieramy tyle, to PFRON dołoży nam 144 377,40 zł. Niemało prawda? Kto by nie skorzystał z takiej szansy?? 

Bardzo chcielibyśmy przedstawić twarde dane, podsumowujące korzyści płynące z wprowadzanych zmian, ale nie jesteśmy w stanie. Sprowadzenie do liczb poczucia sprawstwa uczestników warsztatu, ich rosnącej samooceny, wiary we własne możliwości, zwiększenia motywacji, przełamywania barier i pokonywania własnych ograniczeń, a także idące za tym zmiany w ich bliskich — odciążenie w codziennej pracy, zwiększenie poczucia bezpieczeństwa o przyszłość swoich podopiecznych, zmiana postrzegania ich możliwości, duma, większe zadowolenie z życia i jeszcze wiele innych, byłoby deprecjonowaniem zaszłych zmian. Nasza codzienna praca to małe sukcesy, wiele wzlotów i upadków, a przede wszystkim bardzo wiele powtórzeń. Możemy się nauczyć nowych umiejętności i to da nam jedną korzyść, ale drugą są zmiany, które zachodzą w głowach i w sercach przy opanowaniu nowej czynności. One będą pracowały latami, procentując i dając o sobie znać w codziennym życiu. W związku z tym możemy tylko dalej robić swoje i opowiadać o naszych działaniach, bo bez poznania nas, trudno zrozumieć nasze wartości. Możemy zapewnić, że każda z rzeczy zaplanowanych do zakupu, służy rozwojowi uczestników WTZ, pomaga realizować nasze cele i jest szansą na poprawę komfortu życia osób z niepełnosprawnościami poprzez zwiększenie dostępności otaczającego świata. Dlatego prosimy o zaufanie i pomoc. 

Czas na realizację projektu to 01.10.2022 r. – 30.09.2023 r. Przez galopująca inflację musimy się spieszyć z zakupami, aby były one w ogóle możliwe w założonych kwotach. Mamy możliwość stać się jeszcze lepszymi i ze swojej strony obiecujemy nie zmarnować tej szansy, ale potrzebujemy pieniędzy, żeby móc ruszyć do przodu.

Poniżej nasza lista zakupów:

Przedstawiamy Wam ponad 60 unikatowych projektów toreb. Gwarantujemy, że każdy znajdzie coś dla siebie. Jedna torba to 20 zł (minimum, można wpłacić więcej) na wkład własny do projektu „Modernizacja istniejącego WTZ – zakup niezbędnego wyposażenia” do „Programu wyrównywania różnic między regionami III” Edycja 2022 r., finansowanego przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON).

Przy wpłacie za minimum 10 toreb, ogarniamy wysyłkę i pokrywamy jej koszty. Mniejsze ilości toreb do odbioru w Krakowie lub okolicach (do ustalenia). Torby rozprowadzane są przez ChSON „Ognisko”, które jest organizatorem zbiórki.

Poniżej znajdują się projekty toreb ze "zmodernizowanymi myślami". Grafiki w większym rozmiarze możesz zobaczyć, klikając w link: https://wtzbasztowa3.pl/wp-content/uploads/2022/10/Torby-na-wklad-wlasny.pdf

Dokonaj wpłaty na naszą zbiórkę i w komentarzu lub opisie podaj numer torby, którą chcesz otrzymać w ramach cegiełki (żebyśmy się nie pogubili, to wpłata nie może być anonimowa!). Skontaktuj się z nami, żeby ustalić odbiór i gotowe! Dziękujemy z całego serca! Twoja wpłata naprawdę dużo zmienia! Razem możemy zmienić kawałek świata!