Pomoc dla Beaty Brzezińskiej

Podobno najtrudniej jest prosić o pomoc dla siebie, znacznie łatwiej dla drugiego człowieka, jednak  w tej sytuacji wcale nie jest prościej, bo sytuacja dotyczy najbliższej mi osoby.

Nazywam się Klaudia Piasecka, jestem siostrą Beaty Turowskiej, która do niedawna była jeszcze Beatą Brzezińską, uśmiechniętą radosną pozytywną kobietą.

Moja siostra planowała piękne życie, właśnie  założyła rodzinę, spodziewała się dziecka, gdy nagle, 9 października bardzo źle się poczuła i trafiła do szpitala. Niby normalna sprawa; nudności i wymioty w ciąży nie są niczym wyjątkowym. Jednak nasilające się  objawy były symptomami czegoś znacznie poważniejszego. Choroby,  która właśnie ze względu na stan Beaty była ignorowana przez lekarzy.

W szpitalu w Radziejowie  siostra straciła przytomność, przetransportowano ją na intensywną terapię do Bydgoszczy i tam utrzymywano w śpiączce farmakologicznej. Beata wałczyła o życie.

W dniu jej 35 urodzin, 20 października, siostra została wybudzona.

Lecz silne leki uśmierzające ból, gorączkę i łagodzące lęk  spowodowały ograniczenie funkcji poznawczych i świadomości ,dochodziło  także do  utraty  kontaktu z Beatą.

Dopiero 6 grudnia doświadczyliśmy cudu.

Beata do nas wróciła.

Jest ciągle przytomna, świadoma, zaczęła jeść, komunikować się poprzez szept, poruszać się.

Obecnie przebywa w szpitalu we Włocławku na Oddziale Intensywnej Terapii, tam ma zapewniona ciągłą opiekę.

Przez ostanie 3 miesiące  organizm został wyniszczony ostrym zapaleniem trzustki , nadczynnością  przytarczyc, oraz guzem lewego płata tarczycy.

Beata przeszła sepsę , była żywiona pozajelitowo, podłączono ja do respiratora i sztucznej nerki, założono tracheotomię, straciła znaczną część masy mięśniowej, a  w wyniku niedotlenienia  doszło do uszkodzenia mózgu i porażenia czterokończynowego. Ucierpiał także jej wzrok, ale Beata żyje.

Dzieki znakomitej opiece personelu szpitala w Bydgoszczy a teraz  także  we Włocławku  mamy szanse by moja siostra wróciła do zdrowia  i jak największej sprawności.

Beata jest bardzo dzielna, codziennie toczy walkę o życie, a jej wola walki zaskakuje tych którzy towarzyszą  jej w szpitalu.

Codziennie ćwiczy pod okiem specjalistów. Rodzice starają się zapewnić jej dodatkową rehabilitację.  Dzieki temu potrafi  juz sama napić sie wody z butelki i zaczęła poruszać nogami.

Potrzeba czasu, wytrwałości i cierpliwości by wrócić do  sprawności, która umożliwi funkcjonowanie. Potrzeba także nakładów  finansowych i właśnie to jest powodem dla którego opisuję sytuację Beaty.

Nasz domowy, rodzinny budżet nie jest w stanie, przez tak długi czas pokryć wszystkich wydatków związanych z choroba siostry. Potrzebujemy pieniędzy na szeroko rozumiane leczenie i rehabilitacje. W tej chwili rodzice  opłacają fizjoterapeutów,  którzy dodatkowo pracują z Beata.

Kiedy siostra wyjdzie ze szpitala będą potrzebne fundusze na leki, sprzęt medyczny i rehabilitacyjny. Chcemy zapewnić jej wszystko co ulatwi  funkcjonowanie poza placówką medyczną i dostosuje domową przestrzeń do jej potrzeb. Będziemy wdzięczni za każdą, nawet najmniejszą pomoc i wsparcie. 

W naszych planach wybiegamy do przodu, bo wierzymy, że Baeta wróći  tak samo uśmiechnięta i radosna jak kiedyś.

Beata to ambitna dziewczyna, która do tej pory realizowała się także zawodowo. Miała być żoną i mamą w krótkiej chwili los okrutnie ją doświadczył, marzenia i plany zniszczyła choroba. Lecz nie  tracimy nadziei że razem pokonamy wszystkie trudności. Widzimy ile pracy wkłada  w codzienny   powrót do nas . Dziś trwają  przy niej osoby, które najbardziej w nią wierzą, a Beatka po prostu na to zasługuje.