Cena ostatniego spojrzenia

Stasiu to już psi dziadek z siwym pyszczkiem i licznymi chorobami i choć może tego nie widać - to jeden z tych przebojowych staruszków. Regularnie upewnia się, że ta spokojna emerytura, po którą do mnie przyjechał w listopadzie zeszłego roku, nie jest aż tak spokojna, jak przypuszczałam. Chyba tylko dzięki genom sama nie mam jeszcze oznak siwizny:)

Niemniej wzrusza mnie obserwowanie, jak przeżywa swoją drugą młodość. Mimo że doświadczył wielu trudności, o których nie chcemy się rozpisywać, Staś jest niesamowicie dzielny i radosny. Chcę dla niego jak najlepiej i nie wątpię, że on też wskoczyłby dla mnie w ogień (i tak zawsze chodzi za mną krok w krok).

Celem tej zbiórki jest uzbieranie 2600 zł, które Staszek - korzystając z chwili mojej nieuwagi - zuchwale wpakował w szaloną inwestycję. Moja wersja jest taka, że w nocy rozgryzł i połknął bandaż owinięty wokół gojącej się na nodze rany. On się nie przyznaje i twierdzi, że po prostu dwugodzinna drzemka pod narkozą wydawała się fantastyczną odskocznią od codzienności.

Tak czy inaczej, w piątek 22 marca czuł się wyjątkowo źle, nie przespał nocy, miał gorączkę, problemy żołądkowe, osłabł. W badaniu USG wykryto ciało obce i skierowano nas na pilną gastroskopię. Nie podejmując jej, intruz w żołądku mógłby przesunąć się do jelita, powodując jego uszkodzenie, a to skończyłoby się fatalnie. Cóż, Stasiu nie czuje się winny i dalej myśli, że pojechaliśmy do sanatorium. Nie mam serca psuć mu nastroju, więc dowody zostawię dla siebie i dla was.

Muszę przyznać – były to dla mnie chwile grozy. Stasiu jest schorowanym staruszkiem i każdy tego typu zabieg to dla niego potężne ryzyko. Oczywiście zastosowaliśmy najbezpieczniejsze znieczulenie (wziewne), jednak wciąż nie było pewności, czy się wybudzi. Patrzeć na ukochaną istotę i zastanawiać się, czy jest to ostatni raz, kiedy widzisz życie w jej oczach… Ze wszystkich rzeczy, które robię w zamian za pisanie licencjatu, tego nie powinnam robić najbardziej.

Jednak Staszek po raz kolejny pokazał, jak bardzo pragnie żyć, i że ma wielką siłę, by o siebie walczyć. Udało się usunąć ciała obce bez konieczności operowania. W jego żołądku znaleziono jeszcze inne, nie wiadomo nawet od kiedy zaginione skarby. Już dzień po ich wyciągnięciu widać było poprawę zdrowia i nastroju, przez co ulżyło zarówno jemu, jak i mi.

Życie, dobre samopoczucie, radość emanujące od tego pięknego, doświadczonego psa jest bezcenne, tu nie ma wątpliwości. Kosztowała tylko droga do tych efektów prowadząca. Niestety przez utratę środków, które ona pochłonęła, obawiam się nadchodzących tygodni.

Każdy datek pozwoli nam spłacić zobowiązania i nie spędzić reszty wiosny na przysłowiowym lodzie. Docenimy wszystkich, którzy mają chęć i możliwość się zaangażować, bo to jest piękne, ważne i budujące.

Dziękujemy za zapoznanie się z naszą historią. Chcielibyśmy tworzyć ją dalej, a licząc na szczęśliwe zakończenie, wierzymy, że z pomocą nadejdą (super)bohaterowie :)

Przesyłamy dużo ciepła i wdzięczności!

Iza i Stasiu