Nowe życie Stasia

Wiecie dlaczego najbardziej kochamy ratować psich staruszków?

Powodów jest wiele…

Te zwierzęta najczęściej przez całe swoje nędzne życie były traktowane jak śmieci…Stały na łańcuchach lub zamknięte w prowizorycznych kojcach cierpiały zjadane przez pchły czy inne robactwo. Walczyły o przetrwanie: latem na pełnym słońcu, bez wody, a zimą na mrozie w rozpadającej się budzie.

Tak, to wciąż obraz naszych polskich wsi…

Po latach służenia „uwalniane” lub wywożone, a na ich miejsce trafia szczeniaczek oddawany „w dobre ręce”. Taki zdezorientowany, niedowidzący i niedosłyszący pies idzie przed siebie. Jeśli nie skończy pod kołami samochodu- ma szczęście. Jeśli jeszcze ktoś zwróci na niego uwagę i rzuci mu coś do jedzenia - jest ogromnym szczęściarzem. Jeśli ktoś wpadnie na pomysł by poszukać pomocy i ta pomoc nadejdzie- to prawdziwy CUD.

Ratując takiego psa, wiemy, że mamy niewiele czasu… Wiemy, że mamy najczęściej tylko kilka tygodni lub miesięcy… Tylko tyle by naprawić te krzywdy, które przez lata wyrządził potwór, który śmiał nazywać się jego właścicielem. Tylko tyle by otoczyć go ciepłem, miłością i pokazać życie bez bólu… Gdy już nam się udaje, wdzięczność takiego psa nie ma granic. To fascynujące, obserwować jak leciwy staruszek, który jeszcze niedawno wybierał się za tęczowy most, zaczyna zachowywać się jak szczeniak. To uczucie nie do opisania…

Dziś kolejny raz stajemy do walki o upodlone do granic możliwości stworzenie… Wyłysiałe i wychudzone ciałko, słaniające się na nogach… Z milionem kleszczy…

To Stasio.

Najbliższe doby będą decydujące… Choroba odkleszczowa chce nam go zabrać, ale nie odpuścimy tak łatwo. Nie my.