Pomóżmy Kubusiowi Pobiec!

Kiedy pod własnym sercem bije drugie - to najważniejsze Serduszko, czuje się radość, ale i strach. To chwile euforii przeplatane chwilami niepokoju, bo przecież długo wyczekiwane Maleństwo w brzuchu jest takie delikatne i bezbronne. Chce się jednego – by nigdy nie cierpiało, by było szczęśliwe. Chcę się Je chronić i otaczać miłością.

Jestem mama 8 - letniego Kubusia, jedną z tych mam, które nie mogły uchronić dziecka przed cierpieniem. Jedną z tych, które codziennie muszą patrzeć na cierpienie najważniejszej osoby w ich życiu. Kubuś urodził się 17 października 2009 roku w Tczewie, gdzie również mieszka. Od urodzenia jest bardzo wesołym, pełnym radości i uśmiechu Chłopcem, niestety w drugiej dobie usłyszeliśmy zdanie, które zmieniło nasze życie: " Schizencefalia... Jakub nie będzie chodził, nie będzie mówił, nie wiadomo czy będzie Was widział i słyszał" . Schizencefalia -  brak wiedzy na ten temat i niczym nie potwierdzone wyobrażenia były dla nas przerażające.  Wyobrażenia o tym co przyniesie jutro... Marzenia, które przestały mieć znaczenie... Wartości, które zmieniły hierarchię. Kompleksowe badania w klinice tylko potwierdziły wstępną diagnozę. W tym momencie zaczęła się walka o życie Jakubka. 

Dzisiaj Jakub ma 8 lat chociaż bardzo dużo ćwiczy, nie może się bawić tak jak Jego sprawni Rówieśnicy. Najbardziej na świecie chciałby grać w piłkę i pobiec za nią aż na koniec świata. Szansą dla Jakuba okazał się innowacyjny sprzęt umożliwiający chodzenie - NF WALKER, który pomógłby Mu spełnić Jego największe marzenia: pobiec w kierunku wyciągniętych ramion Mamy. 

Kubuś dostaje zastrzyki z botuliny (preparat BTX-A), które na krótko likwidują spastykę, po jakimś czasie wszystko się cofa i tak toczy się nasza nieustanna walka o sprawność.

Jakub znajduje się pod opieką Fundacji Dzieciom "Zdążyć z Pomocą". 

Ci, którzy przebywają z Kubusiem na co dzień widzą jakich postępów dokonał przez minione lata. Kuba jest ograniczony ruchowo. Trzeba go przebierać i karmić. Natomiast rozumie praktycznie wszystko. Pokazuje, że chce pić czy jeść. Pracujemy nad tym, aby w przyszłości mógł sam siedzieć i chodzić.

Wiecie co dziś boli najbardziej? Smutne oczy Jakubka, kiedy patrzy na inne dzieci i wie, że ich nie dogoni, że choćby ćwiczył po kilkanaście godzin dziennie, nie stanie na własnych nogach. Kubuś próbuje gonić rówieśników, ale bez naszej pomocy nigdy Mu się to nie uda.