Umierał cicho, nazwałam go Szept

Są takie zwierzęta, których widok zapada w serce tak głęboko, że nie sposób o nich zapomnieć...

Widziałam w życiu wiele psich dramatów, dziesiątki razy stawałam ze śmiercią twarzą w twarz podejmując decyzje, których wolałabym nie podejmować ale musiałam bo cierpienie zwierzęcia można przerwać tylko w jeden sposób...

Zdjęcie szczenięcia umierającego bezgłośnie gdzieś w ruinach starego domu poruszyło mnie do głębi.
Bezbronne, pokryte muchami, skazane na powolną śmierć psie dziecko, które nie miało już siły wstać, wokół niego roznosił się odór psujących się śmieci i specyficzny "zapach" parwowirozy.
Kiedy widzisz taki obraz, serce rozrywa krzyk bólu. Pierwszym, naturalnym odruchem każdego człowieka. który kocha zwierzęta jest chęć niesienia pomocy, ratunku, ocalenia...

Nie mamy pieniędzy żeby go ratować - napisała Gosia
Zróbcie wszystko co Waszej mocy - odpisałam, pożyczcie, poproście o więcej czasu na zapłatę, nie wiem :-( ale ratujcie go, błagam!
Tego dnia zaczęła się walka, walka o życie psa, którego nazwałam Szept.

Parwowiroza, giardia, glisty, bebeszjoza z tym przyszło walczyć. Godziny kroplówek, dziesiątki zastrzyków, dzień po dniu rosła nadzieja, że Szept przeżyje, że się nie podda i wiecie co? nie poddał się! przeżył! wrócił!
Pamiętam dzień kiedy dostałam  zdjęcie, widać na nim głowę psiaka i miskę z jedzeniem, każdy kto wyciągał zwierzaka z obręczy śmierci wie ile to zdjęcie mówi, i ile daje radości.

Chcemy Was prosić o pomoc w opłaceniu kosztów leczenia i transportu dla małego/wielkiego psiaka, który żyje dzięki uporowi mojemu i Gosi.
Z góry dziękujemy za każdą nawet najmniejszą wpłatę.