Kminek

Kminek zimował na działkach. Gdyby miał skrzydła, pewnie chętnie odleciałby jesienią do ciepłych krajów... Albo chociaż do domu w mieście, z którymś z działkowiczów. Do jednego z tych, którzy sprowadzili na działki jego matkę, albo może tych, którzy całe lato dokarmiali koty i nie pomyśleli o tym, by pomóc im w zdrowiu przetrwać zimę na opuszczonym przez Boga i ludzi terenie… By może kogoś… wykastrować?

Pani, która przywiozła nam Kminka jeździ tam do nich dwa razy w tygodniu. Robi co może, by pomóc tym biednym stworzeniom. Gdyby nie ona i jej rodzina, Kminek umarłby z głodu i zimna kilka tygodni temu. Bardzo wierzymy w to, że uda się jej wyłapać i dowieźć na kastrację pozostałe koty z tego miejsca.

Kminek jest drobniutki, jego sierść zmieniła miejscami barwę z czarnej na białą. Zaplątany w nią jest mech, gałązki, kleszcze i człony tasiemca… W wielu miejscach, tuż przy skórze, Kminek ma zwarte kulki ze skołtunionych, posklejanych brudem kłaczków.

Nasz niepokój wzbudzają też oczy Kminka, które zasnute są mgiełką. Prawdopodobnie to pozostałość po nieleczonym kocim katarze, jednak musimy skonsultować się ze specjalistą. 

Przy tym wszystkim Kminek się nas boi. Podczas sprzątania kuwety, próbuje wspinać się pod sufit klatki. Gdy go głaszczemy on kuli się przestraszony i spięty. Nie mruczy, nie miauczy, próbuje zniknąć pod posłankiem albo za rantem kuwety. 

We wtorek wizyta u okulisty. W międzyczasie walczymy z pasożytami i podtykamy pod nosek przysmaczki, bo gagatek grymasi przy jedzeniu. Przed nami także badania krwi, USG brzucha i prawdopodobnie – golenie kołtunów. Nie wiemy co będzie z nim po leczeniu. Jeśli się rozmizia i wyluzuje – to zostanie, zaś jeśli nie – będziemy dumać.

Bardzo prosimy o pomoc dla Kminka. Nieodmiennie jesteśmy wdzięczni za każde, nawet najdrobniejsze, wsparcie.