Czy dasz mi szansę na życie

Czy życie musi być takie okrutne? Czy już zawszę będę cierpieć?

Już jako mały szczeniak poznałam co to bezdomność. Pusty brzuszek bolał i nigdzie nie mogłam znaleźć nic do jedzenia. Pewnego dnia miła Pani pochyliła się nad moim losem, przygarnęła i znalazła mi nowy dom. Tak poznałam Mamusię. Żyło nam się dobrze, byłam kochana, miałam swoje zabawki i michę pełną dobrego jedzonka. Niestety trwało to tylko cztery lata 😢. Moja mamusia ciężko zachorowała i każdego dnia było jej coraz mniej, aż zniknęła na zawsze. To tak bardzo bolało, nie czułam już jej zapachu, nie słyszałam głosu. Moje psie serce pękło na milion kawałków. Był jeszcze tata, ale on załamany po stracie nie rozumiał, że nie tylko on cierpi.

Może moje życie nie było złe, ale micha już nie ta, tata nie dbał już o mnie tak jak kiedyś, czasami dawał kości i to stało się moją kolejną tragedią...

Moje jelita się zatkały, nie mogłam się załatwić, ciągle bolał mnie brzuszek i przez to byłam smutna i każdego dnia coraz chudsza. Bałam się że zniknę tak jak mamusia 😢. Parszywy psi los. Mój tata nie dawał już rady i poprosił o pomoc Pani, która kiedyś mnie znalazła. Nie odmówiła i dzięki temu jeszcze żyję. Gdyby nie ona, dolaczyłabym pewnie do mamy, ale mimo, że bardzo za nią tęsknię CHCĘ ŻYĆ. Przeszłam ciężką operację i niestety nie mogę już wrócić do taty, bo wymagam póki co stałej opieki i specjalnego żywienia. Choć to boli, to rozumiem, że tak musiało być, abym nadal mogła cieszyć się życiem, biegać po zielonej trawie. Jest tylko jedna sprawa, która odbiera mi chęci i radość z tego, że już nic nie boli. To dług za moją operację i to, że teraz jedzonko, które muszę jeść jest bardzo drogie, a ja nie mam na to pieniążków 😢

Czy mogę Was prosić o pomoc? O drobne wsparcie? Ja przepraszam, że muszę żebrać, ale naprawdę nie mam wyjścia