MOC na Mozambik

O NICH

Większość mieszkańców tego kraju umrze, zanim skończy 55 lat. Obecnie, Mozambik mierzy się z największą katastrofą humanitarną w swojej historii. Wyobraźcie sobie, że przez Wasz kraj przechodzą dwa huragany, których skutki odczuwa 1, 7 miliona osób. To tyle mieszkańców, ile razem ma Poznań, Gdańsk, Szczecin i Białystok. I to wszystko dzieje się w jednym z najbiedniejszych Państw na ziemi. Całkiem niedawno, jeden z pomagających na miejscu księży- został zamordowany maczetą.

A ja tam jednak pojadę i proszę Was o wsparcie. 

O MNIE

Mam na imię Magda, ale najbardziej lubię Magduś. Mam 35 lat. Jestem córką i siostrą, oddaną przyjaciółką, super ciocią i dość zabawną nauczycielką. 

Na co dzień pracuję w poznańskim Ośrodku Szkolno-Wychowawczym im. Z. Tylewicza                z młodzieżą z niepełnosprawnościami http://www.sosw.poznan.pl/wp/ . Jestem “panią             od wu-efu”, nieraz daję wycisk - ale ostatecznie - czy ktoś z Was źle wspomina swoich nauczycieli wychowania fizycznego ?

Od wielu lat czułam głęboką chęć pomagania najbiedniejszym w Afryce. Zaczęłam od najprostszej formy, przez comiesięczne wpłaty na UNICEF. Aż wreszcie pojawiła się szansa wyjazdu na wolontariat w Mozambiku. Do tej misji przygotowuję się już kilka miesięcy, wraz      z grupą misjonarzy z Brazylii.

DLA NICH

W Mozambiku będziemy pomagać w codziennym funkcjonowaniu domu dziecka w Maputo, prowadzonym przez Misjonarzy Przymierza Miłosierdzia. Naszym zadaniem będzie organizacja zajęć sportowych i edukacyjnych, ale nie tylko. W tym domu dziecka są też maluchy z niepełnosprawnościami - będziemy im pomagać jeść, będziemy je myć i czuwać nad ich bezpieczeństwem. A po godzinach trzeba iść na plac budowy - i pomagać w odbudowie ośrodka zdrowia. 

OD WAS

Pieniądze ze zbiórki potrzebne są na pokrycie choć części kosztów biletów lotniczych i szczepionek, a każda dodatkowo zebrana złotówka pozwoli na zakup leków, środków opatrunkowych i higieny osobistej, czy po prostu kredek.

Dostając od życia tak wiele, żyjąc w bezpiecznym państwie, w otoczeniu kochającej rodziny chciałabym oddać innym choć cząstkę tego DOBREGO, ofiarować swój czas, siłę i kawałek serca. Z doświadczenia wiem, że to minuty, dni spędzone z drugim człowiekiem w jego codziennej, bardzo trudnej rzeczywistości są najcenniejsze.

Nie boję się tego co tam zastanę. Bo wiem, że z Waszym wsparciem jestem - jesteśmy w stanie zrobić wiele dobrego. I tego się trzymam.