Krzyk rozpaczy

Kiedy duży samochód przejeżdża przez naszą wieś - zamieramy. Wewnątrz zawsze są zwierzęta, które jadą do pobliskiej rzeźni. Kiedy taki samochód podjeżdża pod nasze gospodarstwo - boję się wyjść z domu. 

Dziś właśnie podjechała ciężarówka. Padło standardowe pytanie: "Są jakieś konie na sprzedaż?" Bo to zdaje się oczywiste... skoro chodzą po wybiegach, musi być możliwość dobicia targu! Jak zwykle zaczęliśmy tłumaczyć, że nie sprzedajemy, kiedy z paki dobiegł przeraźliwy krzyk... krzyk końskiej rozpaczy!

Stał tam. Sam. Przerażony. I wołał. Żeby zahamować łzy zaczęłam szybko mówić. Że kupimy, bo kiepsko wygląda. Ale nie. On nie na sprzedaż. On już martwy. Dychawiczny, robi bokami. No i stary. Jemu jedna trasa pisana.

Spoglądam w oko zapatrzone w świat rozpościerający się za kratami ciężarówki. Widzę sznur na szyi - tak charakterystyczny... W domu mamy pieniądze dla kominiarza. Ale nawet nie muszę poruszać tego tematu, bo Michał albo poczuł to samo, albo zauważył moje zachowanie... Podjął temat. Z nim handlarz zaczął rozmawiać.

Dobiliśmy targu. Grom został wyprowadzony z samochodu. Zawróciliśmy go z ostatniej drogi. Grom. 13 lat. Rozszerzone chrapy łapczywie chwytają powietrze. Flegma leci z nosa, oblepiła już nogi. Potrzebuje natychmiast pomocy weterynarza.

Powoli się uspakaja. Idzie za Michałem, jakby znali się całe życie. Ja próbuję dojść do siebie.

Kominiarz zgodził się poczekać...