Marzenie z dzieciństwa.

Witam Was serdecznie. 

Mam na imię Julia, jestem młodą i pozytywną dziewczyną, która - tak jak każdy z Was - posiada większe i mniejsze marzenia. Każdy dzień jest dla mnie wyzwaniem, któremu staram się sprostać z uśmiechem na ustach, pomimo tego, że tak naprawdę nie powinnam mieć powodów do uśmiechu. Moja sytuacja rodzinna była ciężka od kiedy tylko pamiętam. Mój tata to wieloletni alkoholik. Znęcał się nade mną i nad mamą zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Udało nam się od niego uwolnić dzięki odpowiedniej pomocy, niestety nasza sytuacja życiowa w każdym możliwym aspekcie wygląda bardzo źle. Staram się pomagać mamie jak tylko mogę, wspieram ją swoją obecnością i podjęłam pracę już w wieku 15 lat. Zrezygnowałam z marzeń o dalszej edukacji i z mojego życia towarzyskiego. 

Wydawałoby się, że nie ma w moim życiu miejsca na jakąkolwiek radość czy pasję. Jest jednak coś, co pomaga mi zapomnieć o trwodze codzienności - fotografia. Na swoją Pierwszą Komunię świętą dostałam od nieżyjącej już, ukochanej babci, aparat cyfrowy. Najprostszy, najtańszy sprzęt. Jednak gdy odkryłam jego magię, próbowałam to wykorzystywać jak tylko jest to możliwe. Wiedziałam, że moje zdjęcia w ogóle nie są dobrej jakości i nie mają prawa się nawet równać z tym co nosi miano dobrej fotografii. Mimo to zgłaszałam się do różnorakich konkursów fotograficznych już od czasów podstawówki. Początki nie zapowiadały się owocnie, lecz pewnego razu dostałam wyróżnienie w konkursie tematycznym o dzikich owocach. Strasznie mnie to zmotywowało i postanowiłam nie zaprzestawać walki. Zdobywałam kolejne dyplomy, a nawet pierwsze miejsca i statuetki. Niestety w miarę upływu czasu musiałam z tego zrezygnować z powodu wspomnianej konieczności podjęcia pracy dość wcześnie. Nadal mam moją cyfrówkę, traktuję ją jak największy skarb, jednak zważywszy na jej wiekowość, ciężko mi jest cokolwiek nią zdziałać kiedy znajdę już chwilę wytchnienia wieczorem po pracy. 

Trafiłam na ten portal zupełnie przypadkowo, nie wiedziałam w ogóle, że istnieje coś tak wspaniałego. Ludzie dokładają sobie wzajemnie do marzeń, dzielą się nawet najdrobniejszą złotówką, to przepiękne. Samemu ciężko cokolwiek osiągnąć na tym świecie, ale wspólną pomocą, miłością i wsparciem uczynimy go lepszym. 

Bardzo chciałabym coś osiągnąć w dziedzinie fotografii, żyć na miarę XXI wieku jak większość z Was. Niestety nie poradzę sobie sama. Długo zbierałam się do tego by podjąć taką kampanię, ale postanowiłam chociaż spróbować. Jako dziecko marzyłam o profesjonalnym aparacie i zdobywaniu kolejnych nagród w przyszłości. Moje marzenia się nie zmieniły, jestem bardzo stałą osobą. Nadal o tym marzę i kieruję się do Was, kochani, z prośbą o wsparcie mnie w realizacji moich marzeń. O podarowanie mi cząstki otuchy w życiu, którego nienawidzę, jednak do którego się uśmiecham, ponieważ wciąż mam nadzieję na lepsze jutro. 

Nawet jeżeli mi się nie uda, niech moja inicjatywa będzie motywacją dla osób w równie ciężkiej sytuacji. Pamiętajcie, nigdy nie warto rezygnować z siebie, niezależnie od tego jak bardzo inni nas skrzywdzili i jak ciężko jest nam przetrwać dni. Trzeba wykorzystywać swój talent i drzemiącą w środku serca siłę, a może z tego wyjść coś naprawdę pięknego. :)