Salem kontra panleukopenia

Salem to przecudowny, 15-tygodniowy kociak, przygarnięty przez nas z pleszewskiego stowarzyszenia. Przygody ze zdrowiem zaczęły się dość wcześnie -  początkowo złapał lekki koci katar, tydzień później podczas zabawy niefortunnie upadł na tylną łapkę. Podejrzewano złamanie, jednak na szczęście RTG nie wykazało żadnych złamań, a jedynie lekkie uszkodzenie kości.

Gdy myśleliśmy, że przygody z weterynarzem się nareszcie skończyły, pojawiła się biegunka oraz brak apetytu. Początkowo podejrzewano że jest to reakcja na leki wspomagające regenerację kości, które przyjmował po wypadku.
Niestety następne kilka dni pokazały, że mieliśmy do czynienia z czymś znacznie poważniejszym. 

Salem nie chciał jeść praktycznie wcale. Do tego doszła ostra biegunka oraz straszna apatia. Niemal z dnia na dzień, cała jego dziecięca radość i ciekawość świata zupełnie wygasły...

Wczoraj (20.08) jechaliśmy pędem do kliniki. Natychmiastowo podłączono go do kroplówki, pobrano krew do badań oraz wymaz do testu na obecność FPV.
Spełnił się jeden z najczarniejszych scenariuszy. Wynik testu okazał się być pozytywny.

Przez wcześniejsze przygody ze zdrowiem nie udało nam się nam go zaszczepić drugą dawką na czas.

Każdy kto choć raz spotkał się z panleukopenią wie, jak paskudna i ciężka potrafi być ta choroba. Wirus niszczy śluzówkę jelit doprowadzając do ostrych biegunek, przez co wyjątkowo łatwo o odwodnienie. Sieje straszne spustoszenie w układzie odpornościowym - niszczy białe krwinki. Śmiertelność u kociąt dochodzi do nawet 90%. 

Wartość WBC w wynikach morfologii u Salema w dniu diagnozy była przerażająco niska. Wynosiła 1,9 przy normie 5,5!

Leczenie panleukopenii może trwać kilka tygodni, szczególnie na początku wiąże się z codziennymi wyjazdami do kliniki, kroplówkami, kosztownymi lekami oraz surowicą. Specjalne karmy oraz codzienne dojazdy do kliniki również dodają nam do wydatków... Budżet przy tej chorobie kurczy się niesamowicie szybko, a chodzi przecież o życie naszego kociaka!

Bardzo tęsknimy za czasami rozbrykanego malucha, kręcącego się każdego dnia pod nogami, miauczącego na nas głośno przy szafce z puszkami w kuchni. Był żywym wulkanem energii, bez którego jest smutnie cicho.
Nieprzespane noce, łzy, codzienny strach - co będzie dalej?

Jest naszym oczkiem w głowie, małym marzeniem... Ma przed sobą całe życie.
Pomóżcie ratować nam maluszka! Nie pozwólmy mu przegrać z panleukopenią!

Oliwia