SuperStaś i białaczka

Podobno kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat. A kiedy dziecko choruje? 

Kiedy dowiedzieliśmy się o chorobie syna nasz świat runął. W lipcu ub. roku Staś zaczął kuleć na nóżkę - z dnia na dzień, zupełnie niespodziewanie. Wizyty u pediatry i ortopedy nic nie wykazały. Zbliżał się termin naszego wakacyjnego wyjazdu nad morze, a Staś dalej kulał. Postanowiłam zawieźć go na SOR Szpitala Pediatrycznego WUM. Rutynowo wykonano morfologię i natychmiast skierowano nas na oddział hematologii. Biopsja szpiku potwierdziła przypuszczenia lekarzy. W szpiku kostnym mojego dziecka 95% komórek stanowiły komórki nowotworowe. 2 sierpnia Staś rozpoczął walkę z białaczką. W chwili diagnozy miał 2 lata i 8 mcy.

Intensywne leczenie szpitalne trwało 9 miesięcy. Sterydo- i chemioterapia przyniosła spodziewany efekt, ale i wiele powikłań. Staś powoli "zapominał" tego, czego nauczył się przez dwa i pół roku swojego życia. Zaczął znów korzystać z pieluszek, mało mówił, przez półtora miesiąca nie chodził. Czasem zastanawiam się jak to możliwe, że mimo tony cierpienia, jaka na niego spadła, on umie się jeszcze uśmiechać... Leczenie znosił niezwykle dzielnie i tylko w najcięższych momentach prosił mnie: "Mamo, nie chcę, żeby bolało." Kiedyś miałam nadzieję, że może mój trzylatek nie do końca rozumie o co walczy, ale dzieci onkologiczne dorastają bardzo szybko. Za szybko. Przychodzi im mierzyć się z bólem fizycznym i tematami, które dzieci nigdy nie powinny dotyczyć. Dlatego dla mnie każdy onkodzieciak jest superbohaterem, chociaż bez peleryny. Szybko zorientowałam się, że Staś wie czym jest śmierć, wie, że części swoich szpitalnych kolegów już nigdy nie zobaczy. Teraz marzę o tym, żeby kiedyś zapomniał o tym co zobaczył i co przeżył.

W maju Staś rozpoczął leczenie podtrzymujące, które ma potrwać 74 tygodnie. Ten etap zakłada przyjmowanie tabletek z lekami cytostatycznymi w domu. Lekarze obiecują, że z czasem zacznie być normalnie. Ale... My nie pamiętamy już jak się żyje normalnie. Wciąż obawiam się groźnej infekcji, gorączki, codziennie sprawdzam, czy na skórze Stasia nie ma wybroczyn. Leczenie Stasia zakłada również uzupełniającą radioterapię główki, którą ma rozpocząć niebawem.

Mimo, że leczenie intensywne jest za nami, potrzeby są wciąż te same. Staś wymaga leków, suplementów oraz specyficznej diety, opartej na produktach dobrej jakości, świeżych, nieprzetworzonych. Nasz budżet obciążają też art. higieniczne, do dezynfekcji oraz koszty częstych dojazdów do szpitala. Staś wymaga mojej ciągłej obecności i opieki, wciąż jeszcze nie mogę wrócić do pracy. Kwota zbiórki powinna zabezpieczyć najistotniejsze wydatki na najbliższe kilka miesięcy. 

Proszę, pomóżcie nam wygrać tę niesprawiedliwą walkę! Zdejmijcie z naszych barków choć to jedno zmartwienie. Z całego serca już teraz jestem Wam ogromnie wdzięczna ❤️

Ania, mama superbohatera.