Walka ze skorupiakiem

Nasza przygoda z nowotworem złośliwym rozpoczęła się w 2023 roku, kiedy to mąż otrzymał diagnozę. Wiedliśmy wtedy spokojne życie stawiając pierwsze kroki na drodze ku niezależności - wzięliśmy kredyt na mały domek, kupiliśmy go i zaczęliśmy wykańczać. 

Życie jednak miało swoje plany - wykończyć nas :)

Usłyszeliśmy – rak – i natychmiast cały świat stanął na głowie. Nie chcieliśmy prosić o pomoc, staraliśmy się stoczyć tę bitwę angażując jak najmniejszą liczbę osób. Wtedy też poznaliśmy Narodowy Instytut Onkologii. 

W kolejnych tygodniach walczyliśmy z chorobą męża nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie – towarzyszył nam strach, niepewność, smutek, żal.. ale też nadzieja, że uda nam się odzyskać nasze życie – takie, jakim było "ledwie wczoraj". Na  szczęście mogliśmy liczyć na wsparcie naszej najbliższej rodziny. Bez niej nie dalibyśmy sobie rady. 

Może gdybyśmy zmagali się z tym tylko we dwoje, byłoby nam odrobinę łatwiej, ale w naszym domku słychać tupot małych stópek – mamy przeuroczą trzylatkę i energicznego sześciolatka, którzy potrzebowali opieki, gdy my byliśmy na konsultacjach medycznych. 

Szczęśliwie – na dzień dzisiejszy – mogę powiedzieć, że bitwę o męża wygraliśmy. Jesteśmy już po zabiegu usunięcia nowotworu i na etapie systematycznych kontroli.

Okazało się jednak, że rok po diagnozie męża przyszła kolej na mnie. Znów usłyszeliśmy słowa brzmiące niczym wyrok –  "nowotwór złośliwy" –
i rozpoczęliśmy walkę. Tym razem o moje zdrowie. Nie było nam łatwo, ale stopniowo uczyliśmy się też prosić o pomoc, ponieważ moja walka obejmuje wiele metod leczenia nowotworu złośliwego piersi hormonozależnego HER2+++.

W swojej pracy zawodowej wielokrotnie towarzyszyłam osobom w kryzysach psychicznych, w tym także podczas leczenia onkologicznego. Niejednokrotnie tłumaczyłam swoim klientom, że prośba o pomoc nie jest oznaką słabości, lecz mądrości. Życie nie jest prostą drogą – czasem przypomina wspinaczkę na szczyt –a wtedy to od nas zależy, czy wyruszymy w tę podróż sami, czy poprosimy kogoś, by nam towarzyszył.

Ja najpierw poprosiłam o pomoc psychoterapeutę, bo czułam, że bez wsparcia specjalisty sobie po prostu nie poradzę. Następnie rozpoczęły się poszukiwania – najpierw onkologa chirurga, póżniej szpitala, który najszybciej rozpocząłby leczenie systemowe. Biopsja wykazała, że nowotwór ma najwyższy stopień agresywności i rozwija się bardzo dynamicznie. Badania wykryły również przerzuty do węzłów chłonnych. Rak luminalnyB.

Gdybym zobaczyła taki wynik histopatologiczny 10 lat temu, uznałabym go za wyrok śmierci. Na szczęście medycyna poszła do przodu i dla osób takich, jak ja, jest promyk nadziei. Czas rozpoczęcia leczenia miał kluczowe znaczenie – liczył się dosłownie każdy dzień – a najszybszy możliwy termin leczenia znalazłam dość daleko, w Gorlicach. Tam właśnie poddałam się wlewom TCHP. Szczęśliwie teraz leczę się bliżej w Krakowie. Przeszłam sześć cykli, w odstępach co trzy tygodnie.

Oczywiście chemioterapia wiązała się ze skutkami ubocznymi. Starałam się znosić je pogodnie, by rodzina i przyjaciele nie martwili się jeszcze bardziej. 

Kolejny etapem była operacja oszczędzająca z limfadenektomią pachową. Powikłaniem zabiegu ratującego życie jest znaczne ograniczenie ruchu ręki lewej. Starałam się uzyskać dofinansowanie na rehabilitację z NFZ, co dotychczas było możliwe, jednak noworoczne zmiany niemalże usunęły rehabilitację ambulatoryjną z koszyka usług i tą drogą już podążyć nie mogę.

Mimo to, bardzo zależy mi na tym, by odzyskać pełną sprawność, dlatego jestem zdeterminowana, aby korzystać z rehabilitacji, nawet, jeśli będę musiała opłacać ją samodzielnie.

Obecnie jestem na etapie radioterapii. Odbywać się ona będzie codziennie – od poniedziałku do piątku. 

Dodatkowo czeka mnie jeszcze 12 wyjazdów do szpitala na wlewy herceptyny, które będą się odbywać co trzy tygodnie. 

No i oczywiście lekarstwa – przez najbliższą dekadę będę przyjmować leki hormonalne.

To w skrócie cała historia.. nasza mała historia, której bieg rozpoczęła diagnoza męża. Radzimy sobie jak tylko możemy, ale nasz budżet domowy stale uszczuplają konsultacje specjalistyczne, psychoterapia, rehabilitacja, dojazdy do szpitali i lekarzy, zakup specjalistycznego sprzętu ortopedycznego oraz leków – to właśnie na to potrzebujemy dodatkowych środków.

Zarówno my, jak i nasze dzieci, przeszliśmy już bardzo, wiele.. jednak wciąż i nieodmiennie z nadzieją patrzymy w przyszłość. Chcemy patrzeć jak nasze dzieci rosną, chcemy trwać przy nich, służyć radą, pomocą i starzeć się powoli.. a potem rozpieszczać wnuki :) 

Jeśli masz ochotę wesprzeć naszą walkę - będziemy bardzo wdzięczni <3 !