Na usamodzielnienie.

Moje życie od samego początku było ciężkie. Wychowywana przez dysfunkcyjną rodzinę, która już od mojej maleńkości była negatywnie nastawiona na moje istnienie, próbowałam sobie radzić. Już w wieku 7 lat doświadczyłam pierwszej przemocy z strony mamy oraz jej partnera, zaczęło się od krzyku i klapsów. Gdy płakałam z przerażenia, były sytuacje, gdzie zostawałam uciszana groźbami, kolejnym biciem i raz zdarzyło się, że moi rodzice spuścili mi moją małą główkę w toalecie. Byłam zlęknionym dzieckiem, które mimo wszystko bardzo dobrze się uczyło, stawiałam naukę i szkołę na pierwszym miejscu, aby nie dawać rodzicom powodu do krzyku. Żyłam w biednej rodzinie, często brakowało na jedzenie, ponieważ mama wolała wydawać pieniądze na alkohol. Coraz częściej chodziłam głodna, brudnawa, przerażona.  Nie miałam swoich zabawek, a jak już to z śmietnika lub moje koleżanki mi dawały swoje stare. Ciągła przemoc w rodzinie i alkohol, upewniały mnie w tym, że moje życie jest bezsensu, że zawiniłam i powinnam być lepsza dla rodziców. W 4 klasie podstawówki pierwszy raz się okaleczyłam, nie rozumiałam dlaczego i po co, przyniosło mi to ulgę. W tym czasie również zmarł partner mamy - przez przepicie. Moja mama wpadła w szał, w depresję, coraz więcej piła i znęcała się nade mną. Mając 10 lat, chodziłam po ulicy w nocy, płacząc i modląc się o lepsze jutro. Zdarzało się, że byłam w stanie wyżebrać na zwykłą bułkę z biedronki przez głód. Na przestrzeni czasu próbowałam się oswoić z myślą, że już nigdy nie będzie dobrze, że po prostu skończę marnie. Myślałam, że na to zasługuję, że byłam złym dzieckiem i dlatego mama jest "niefajna". Dziewczynki z mojej klasy śmiały się ze mnie, ponieważ miałam nadwagę, spowodowaną niedoczynnością tarczycy, dzięki czemu coraz bardziej przerastało mnie wszystko. Nie mogłam na nikogo liczyć, nawet na pedagogów w szkole podstawowej. Marzyłam, aby mieć inną mamusię, aby mieć jedzenie i ciepło, własny pokój. 

Mój "horror" powoli kończył się, gdy P.Kurator dała rozkaz mamie, aby poszła ze mną do Szpitala Psychiatrycznego, bo inaczej będzie miała kłopoty  z policją. Miałam dość mocne problemy psychiczne, bałam się ludzi i nikomu nie ufałam. Miałam próby samobójcze, próby lekowe. Nie chciałam żyć. W 2019 roku miałam swój pierwszy pobyt w SZ.P CSK w Łodzi. W szpitalu prosiłam, nawet błagałam, aby zabrali mnie od mamy, chciałam skończyć to wszystko, ten horror, moje cierpienie. Udało się. Trafiłam do domu dziecka. Było z początku bardzo ciężko, również się tam bałam każdego, aczkolwiek to była moja najlepsza decyzja. Odżyłam, dostałam szansę od losu na naprawdę lepsze życie, traktowanie. Był spokój. 

Obecnie mam 18 lat, mieszkam dalej w domu dziecka, aczkolwiek będę musiała niedługo się wyprowadzić, przenieść "na swoje". Mam zdiagnozowane zaburzenie osobowości z pogranicza, depresję oraz zaburzenia lękowe. Niestety nie mam terapii, ponieważ nawet na nią mnie nie stać. Uczęszczam do psychiatry na NFZ oraz do jednej z lepszych według mnie fundacji, która mi pomaga. Mimo przeszłości, jestem bardzo mądrą i utalentowaną dziewczyną, uczącą się na fryzjerkę oraz przechodzącą przez kurs marzeń - Piercingu. Żyję z pozytywną myślą, że wszystko będzie w porządku. Wierzę w siebie i swoje możliwości. Nie chcę stracić szansy. 

Także mam naprawdę wielką prośbę do was wszystkich, dosłownie do każdego. Potrzebuję zebrać trochę pieniędzy, aby chociaż wynająć lub wziąć na odstępne mieszkanie w Łodzi/Łódzkim. Przyjmę każdą pomoc, nawet jeśli to będzie zakwaterowanie zamiast wpłaty na zbiórkę.