W deszczowy dzień, między kałużami i szumem przejeżdżających samochodów, sunęła mała postać. Czarno-biała. Milcząca. Czołgała się, nie płakała – jakby wiedziała, że w tym świecie płacz to luksus.
Nie miała domu. Nie miała imienia. Nie miała nawet siły protestować.
Wbijała się w ziemię jak cień, który nikt nie zauważy.
Złamana miednica.
Nieopisana historia bólu – zbyt długa, by ktoś zechciał jej wysłuchać.
Zgłoszono ją do gminnej lecznicy. Pomoc była szybka, ale ograniczona. Leczenie rozpoczęto, ale gdy nie nadeszła poprawa – uznano, że czas Lunii dobiegł końca.
Bo przecież są inne koty. Inne sprawy. Inne budżety.
I wtedy zadzwonił telefon.
Czy ją weźmiecie? Bo już czas ją „wypisać”. Ale nie do domu.
Do niczego.
Zabrałyśmy Lunię.
Bo jesteśmy tymi, którzy nie pytają „ile to będzie kosztować?”, tylko: „czy ona jeszcze żyje?”
Zabraliśmy ją – taką połamaną, pokrzywdzoną, z oczami jak dwa znaki zapytania.
I ona… zaczęła się miziać. Jakby mówiła: „Dobrze, jeszcze raz spróbuję. Ale tylko jeśli mnie pokochacie.
Dziś Lunia czeka.
Na dalsze leczenie. Na sterylizację. Na wszystko, co może jej przywrócić życie, które ktoś próbował odebrać.
To historia, jakich u było wiele:
z krzywdą, z niesprawiedliwością, z niespodziewaną nadzieją.
🎩 Pomóż nam dopisać jej zakończenie.
Niech to będzie zakończenie z sercem.
Dziś Lunia miała sterylizację a na rtg wyszło że jest w poczatkowej ciąży, ale przy tej złamanej miednicy i zrośniętej już nie było mowy żeby mogła urodzić normalnie, bo zagrażałoby jej życiu i tak zadecydował weterynarz, poza tym nie chcemy kolejnych na świat niechcianych kotów 😔
Uważasz, że ta zbiórka zawiera niedozwolone treści ? Napisz do nas
Załóż darmową zbiórkę pieniędzy dla siebie, swoich bliskich lub potrzebujących!
