Pomóż Molly wygrać z chorobą

Potrzebujemy Twojej pomocy w zbieraniu środków na bardzo drogi lek, który jest w stanie uratować życie naszej kotki Molly! Razem naprawdę możemy ją uratować!

Nasza historia z Molly zaczęła się w czerwcu 2021 roku. Dostałam niespodziewaną wiadomość od kolegi, że w jego ogrodzie miauczy mały kotek, który prawdopodobnie został porzucony przez matkę, a sąsiedzi wyjątkowo nerwowo na niego reagują, strasząc, że jeśli nikt tego kota nie uciszy, to przyjdą zrobić z nim porządek. Spakowałam transporter, przygotowałam mleko zastępcze i bez zastanowienia ruszyłam na pomoc. Tak wyglądała w momencie, gdy ją odbierałam:Miała wtedy zaledwie niecałe 3 tygodnie i ważyła poniżej 200 gramów!

Do opieki nad kociakiem podeszłam na poważnie. Zabrałam ją do weterynarza, bo była mocno zapchlona, poza tym oczka mogły sugerować poważniejsze problemy. Molly została odpchlona, dostaliśmy zalecenie przecierania oczu, wykluczyliśmy koci katar, a gdy mieliśmy zabrać się za odrobaczanie, to w badaniu kału wykryliśmy giardię lamblię. Wdrożyliśmy antybiotyk, kotek został odrobaczony, a po kilku tygodniach zaszczepiony. Karmiłam ją regularnie co 3-4 godziny, dzięki czemu szybko przybierała na wadze, a jej rozwój przebiegał bez problemów.

Przez cały ten czas Molly rozwijała się bez zarzutu, jedyny problem, który został z nami na dłużej, to choroba sieroca, ale to naturalne u kociaków tak wcześnie odłączonych od matki. Świetnie socjalizowała się z rezydentami, nauczyła się aportować piankowe piłeczki, z czasem wprowadziłam trening nauki komend, dzięki czemu podaje łapkę i przybija piątkę.

To teraz ta mniej przyjemna część...

W piątek 5 stycznia zauważyłam, że Molly jest odrobinę osowiała, mniej je i nie za bardzo chce się bawić, do tego miała problemy z wypróżnieniem się. Zabrałam ją na wizytę do weterynarza, żeby zrobić jej wszystkie podstawowe badania krwi, bo i tak niebawem miałam zrobić jej coroczny przegląd stanu zdrowia. Wyniki morfologii otrzymane na miejscu nie sugerowały wstępnie żadnych niepokojących nieprawidłowości, ale okazało się, że ma 40,5 stopnia gorączki, więc trzeba było wdrożyć leczenie. Na resztę wyników czekaliśmy do poniedziałku. Już w niedzielę Molly wyglądała bardziej niepokojąco, jadła coraz mniej i sporo czasu spędzała leżąc w transporterze. W poniedziałek jej stan nie poprawiał się, więc zawiozłam ją do przychodni, żeby zostawić ją w szpitalu, porządnie nawodnić oraz wykonać dodatkowe badania. Okazało się, że w opłucnej znajduje się ok. 2 ml płynu, a lewa nerka jest mocno zapalona. Stosunek albumin do globulin był zaburzony, wtedy po raz pierwszy zasugerowano nam, że może to być FIP bezwysiękowy. Przez kolejne dwa dni zawoziłam ją na kroplówki i podanie leków, a w międzyczasie wertowałam Internet w poszukiwaniu informacji, jak możemy kotu pomóc. Podczas wizyty kontrolnej powtórzyliśmy USG jamy brzusznej, jak i badania krwi i po rozmowie z lekarką weterynarii zdecydowałam, że zamawiam leki i włączam je natychmiastowo, żeby jak najszybciej zatrzymać rozwój choroby. Na następny dzień mieliśmy umówioną wizytę u lekarki, która ma ogromne doświadczenie w prowadzeniu kotów z zapaleniem otrzewnej. Po kolejnym badaniu USG coraz więcej zmiennych składało nam się w całość. Powieki Molly były delikatnie zażółcone, co mogło świadczyć o pojawiającej się żółtaczce, do tego pojawiły się zaburzenia neurologiczne, tylne łapki miały trudność w utrzymaniu ciężaru ciała. Dzięki pomocy osób z facebookowej grupy zdobyłam lek i tego samego dnia podaliśmy pierwszą dawkę, gdyż liczyła się każda minuta. Wieczorem zaburzenia neurologicze znacznie się pogorszyły, Molly zataczała się, ledwo doszła do kuwety, gdzie zdążyła włożyć tylko przednie łapki, a cały mocz wylądował na zewnątrz. Kolor moczu był mocno żółty, co świadczyło o postępującej żółtaczce. Udało mi się skontaktować z lekarką prowadzącą, która zasugerowała doszczepienie dawki leku. Bardzo bałam się o Molly, więc zdecydowałam, że zawiozę ją do kliniki całodobowej, aby była pod stałą opieką w momencie nagłego pogorszenia. Gdy następnego dnia została odebrana, jej stan był stabilny, ale ciągle była bardzo słaba, nie chciała jeść nawet swoich ulubionych smaczków, więc zaczęliśmy ją dokarmiać za wszelką cenę. Pojechaliśmy na kontrolę, gdzie podano jej wlew doodbytniczy, żeby mogła w końcu się wypróżnić, ale nadal nic poza moczem z siebie nie wydaliła. Podaliśmy drugą dawkę leku. Po kilku godzinach zauważyliśmy, że jest trochę bardziej zainteresowana światem, reaguje na dźwięki i mimo swojego słabego stanu, dalej chodziła do kuwety o własnych siłach.

Najbardziej baliśmy się nocy. Urządziliśmy jej mieszkanko w łazience, bo sama wybrała to miejsce, jako najbardziej bezpieczne i spokojne. Drzwi zostawiliśmy uchylone, ale zrobiliśmy instalację, która miała nas obudzić, jak tylko będzie wstawać. O 5 nad ranem wstała do kuwety, po czym zamiast ułożyć się w łazience, skierowała się do nas do sypialni. Wzięliśmy ją do łóżka, gdzie resztkami sił wdrapała się na mój brzuch. Pomogliśmy jej się ułożyć, a ona zaczęła mruczeć, po czym zasnęła. Po dwóch godzinach chciała zejść z łóżka, więc postawiliśmy ją na podłodze, żeby zobaczyć, gdzie chce iść. Okazało się, że poczuła głód i swoim niezbornym krokiem dotoczyła się do miseczki, żeby trochę się posilić. Dokarmiłam ją, a ona zrobiła się jeszcze bardziej kontaktowa, chętnie jadła swoje smaczki i nawet podała mi łapkę, gdy ją o to poprosiłam. Cały czas monitorujemy jej stan, pomagamy w przemieszczaniu się i przede wszystkim dokarmiamy.

Teraz, gdy opisuję to wszystko, śpi słodko na moim brzuchu.

Jak pewnie się domyślacie, leczenie zapalenia otrzewnej nie jest tanie. Ledwo wyszliśmy z długów po leczeniu naszej drugiej kotki Migotki, która w maju zeszłego roku została zdiagnozowana z toksoplazmozą i zapaleniem pęcherzyka żółciowego. Jej leczenie jeszcze nie zostało zakończone, jesteśmy na etapie monitorowania jej wyników po pierwszym miesiącu bez brania antybiotyków (tak, brała je od maja aż do grudnia). Potrzebujemy wsparcia finansowego, żeby móc leczyć Molly i dać jej szansę wygrać z tą okropną chorobą. Dawka leku jest wysoka, więc jedna ampułka iniekcji nie starcza nawet na dwa podania, a wraz ze wzrostem wagi, dawkę trzeba będzie zwiększać. Koszt jednej ampułki to 80 euro, co pomnożone przez 84 dni leczenia daje kwotę, która jest poza naszym zasięgiem. Szansa na wyleczenie jest spora, więc nie zamierzamy poddać się bez walki.

Liczy się absolutnie każda wpłacona cegiełka, zrobimy wszystko, aby Molly mogła znowu cieszyć się swoim wspaniałym kocim życiem!