Dramatów Lusi ciąg dalszy

Lusia – kotka, która od 3. tygodnia życia walczy o każdy oddech. Wyniki tomografii i posiewów pokazują, jak poważny jest jej stan.

Lusia trafiła pod opiekę, kiedy była maleńkim kocięciem – miała zaledwie 3 tygodnie. Już wtedy zaczęły się jej problemy z oddychaniem i oczkiem. Dziś ma 3 lata, a mimo to nigdy nie była zdrowa ani beztroska. Zamiast zabawy i mruczenia – leczenie, antybiotyki, ropny katar, ból i ograniczone widzenie.

Wyniki tomografii głowy pokazują, jak bardzo choroba niszczy jej organizm:

• przewlekłe zapalenie jam nosowych z ropnym wysiękiem,

• zatkane przewody nosa i zatok, które utrudniają oddychanie,

• ubytki w przegrodzie nosowej,

• zanik kostny małżowin nosowych,

• powiększone węzły chłonne świadczące o ciągłej walce z infekcją.

A wynik posiewu potwierdził najgorszy scenariusz:

pałeczka ropy błękitnej (Pseudomonas aeruginosa) – bakteria wyjątkowo agresywna, oporna i niszcząca tkanki. To ona podtrzymuje stan zapalny, nasila ropny wypływ i uniemożliwia poprawę.

To nie jest „przewlekły katar”.

To choroba, która postępuje i odbiera jej siły.

Do tego dochodzi podwyższona kreatynina – nerki Lusi są już przeciążone przez długotrwałe leczenie.

A jej oczko?

Lusia niedowidzi na jedno oko.

Powieki są źle wykształcone, przez co ciągle dochodzi do podrażnień.

Codziennie musi otrzymywać krople, żeby ograniczać ból i stan zapalny.

Przeszła już operację usuwania zrostów, ale dr Garncarz, najlepszy okulista weterynaryjny w Polsce, nie rekomenduje kolejnych zabiegów, bo ryzyko pogorszenia jest zbyt duże.

Lusia pilnie potrzebuje:

• leczenia celowanego przeciw bakteriom opornym,

• rhinoskopii i dalszej diagnostyki,

• kontroli nerek oraz wsparcia narządowego,

• leczenia okulistycznego zachowawczego,

• opieki specjalistycznej,

• zabezpieczenia higienicznego.

I coś, co jest dla niej dramatycznie trudne:

Lusia nie może znaleźć domu.

Zaostrzenia choroby, ropny wypływ, zakażenia i konieczność stałej higieny sprawiają, że nikt nie decyduje się jej adoptować.

Dlatego pozostaje pod opieką stowarzyszenia, które musi zapewnić jej leczenie, bezpieczeństwo i dezynfekcję miejsca, w którym przebywa – to generuje dodatkowe koszty i ciągłą odpowiedzialność.

Lusia nigdy nie miała szansy na normalne życie. Od 3. tygodnia żyje w chorobie, a mimo to jest cicha, delikatna i ufna. Kiedy na nią patrzę, widzę kota, który się nie poddaje, choć jego ciało jest już zmęczone.

Nie chcę, żeby przegrała dlatego, że zabrakło środków na leczenie i opiekę.

Jeśli możesz – proszę, pomóż.

Jeśli nie możesz – udostępnij.

To naprawdę robi różnicę.