Na leczenie mojej Mamusi

Bywa w życiu tak, że w jednej chwili grunt osuwa się pod nogami, pojawia się lęk i bezsilność. To uczucie paraliżuje i zabija od środka. Tak stało się w moim życiu, w poniedziałek 25 kwietnia. Enigmatyczna wiadomość, mama w szpitalu, był udar, długo leżała sama. Karetka, sor, w końcu neurologia. Stan ciężki, zagrożenie życia. Informacje nie są optymistyczne. Strach miesza się z nadzieją, przecież będzie dobrze. 4 dni i lepiej nie jest. Jest gorzej. Obrzęk jest ogromny, lekarze mówią, że trzeba operować. To będzie operacja na otwartym mózgu. Otworzą czaszkę, wyjmą kość, odbarczą. Tak trzeba. To operacja ratująca życie. Nie poprawi stanu mamy, ale dzięki niej przeżyje. Operacja jest w nocy. Czekam pod oddziałem. Nie ma ochrony, nikt mnie nie wygania. To czekanie jest straszne. Poza tykaniem zegara nic nie istnieje. Świat stanął w miejscu. Z windy wychodzi lekarz. Mówi, że  operacja się udała. Jadę nocnym do domu. Do domu rodziców. Tata nie śpi, to oczywiste. Nie je i nie ma w sobie woli życia. Siedzę, tłumaczę, że tak nie wolno. Jeszcze będzie dobrze i mama do nas wróci.  Następnego dnia czuwam przy mamie. Muszę tu być, ona na pewno mnie słyszy, już niedługo się obudzi.  Trzymam ją za rękę, głaszczę ją, chociaż zapominam, że prawa ręka i noga są uszkodzone przez udar. Nie ma w nich czucia.  Karmię mamę przez nosek. Ma taką specjalną sondę. Wszystkich rurek jest chyba z sześć. Stan jest ciężki. Czekamy aż się poprawi. Po kolejnym tomografie jest dobra informacja. Obrzęk mózgu zmniejszył się o 3 mm. Nie wiem czy to dużo, czy mało.. najważniejsze, że się zmniejszył. Dwa tygodnie na oddziale neurologii przeciągają się w nieskończoność. Mama zaczyna mówić, jeść, a przy kolejnej rehabilitacji siedzi z podporą. Po dwóch tygodniach pełnych niepewności mamy informacje, że mama trafi na oddział rehabilitacji neurologicznej. Optymistycznych informacji nie ma bardzo wiele. Mama ćwiczy, ale jest to bardzo trudne. Afazja, zaburzenia mowy i pamięci są ogromne. Udar był bardzo rozległy....

             Dziś minęło półtora miesiąca odkąd mój świat się zatrzymał. Wiem, że przed nami jeszcze bardzo długa droga. Rokowania nie są najlepsze, ale nie odbierają szansy.

Na tę chwilę korzystamy jeszcze z usług szpitala, jesteśmy ogromnie wdzięczni lekarzom, pielęgniarkom, rehabilitantom i opiekunom medycznym. Wiemy jednak, że po wypisie mamy ze szpitala konieczna będzie całodobowa opieka, najlepsza możliwa rehabilitacja, wsparcie neurologopedy. To wszystko ogromne koszty. Turnus rehabilitacji neurologicznej w prywatnej klinice to 15 tysięcy złotych,  prywatna rehabilitacja to około 150 zł za godzinę, do tego pomoc opiekunki i asystentki osoby niepełnosprawnej. Oczywiście sięgniemy po wszystkie możliwe zabiegi na NFZ, jednak już dziś wiemy, że dodatkowe środki finansowe będą w tej sytuacji niezbędne. Dziś nie wyobrażam sobie świata bez mamy. Nie daruje sobie, jeśli nie wykorzystam możliwych szans i pomysłów, by pomóc jej wrócić do sprawności, by pomóc jej wrócić do domu, do męża, dzieci i wnuczek.

Nigdy o nic nie prosiłam. Napisanie tego postu było dla mnie bardzo trudne. Będę ogromnie wdzięczna za każdą pomoc, za każdą wpłatę, udostępnienie. Mam nadzieję, że moc małych gestów sprawi, że jeszcze kiedyś będzie normalnie. Dziękuję.