Wartość życia - ile jest warte

Czy jesteś w stanie oszacować wartość życia? Jeśli chodzi o człowieka odpowiecie, że bezcenne. A co z innymi stworzeniami boskimi? Często wielu ludzi stawia ludzkie życie ponad innymi. Traktuje je jako mniej ważne, do zastąpienia. Będę okrutna, ale czy człowieka nie da się zastąpić?

Steve Ryś French jako 5 miesięczny kociak opuścił rodzinne miejsce, szukając dla siebie pomocy. Już jako kociak był niedożywiony, męczyły go pasożyty. Jednak walczył z rodzeństwem o każdą kroplę mleka (tak podejrzewam ze względu na jego łakomstwo). Kocurek włóczył się przy ruchliwej drodze. Szedł za Panią, która albo bała się kotów albo nie chciała go wziąć do domu. Wrócił za mną, gdy sama opiekowałam się jeszcze innym kotem w pobliskiej miejscowości. 

Został nakarmiony. Po jakimś czasie uznaliśmy, że skoro nie wraca do domu. to znaczy, że go nie ma. Przybłędzie postanowiliśmy poszukać domu. Niestety, nikt kociaka nie chciał. Kocurka udało się zaszczepić, odrobaczyć, wykąpać. To przebiegło pomyślnie. Steve to najbardziej bystra bestia jaką znam. Szybko się nauczył drapania o drapak, przynosił wędkę do zabawy, samoobsługiwał się smakołykami, rozszarpując opakowania.  

Po kastracji z szczęśliwego kotka pełnego życia stał się spokojniejszy i cichszy, mniej żywy. Brzuszek miał zawsze okrągły, ale wszyscy myśleliśmy wraz z weterynarzami, że to z powodu jego zamiłowania do jedzenia. Jednak dopiero po kolejnym odrobaczeniu, gdy zlizał lek stał się jeszcze bardziej osowiały. Zaniepokojeni pojechaliśmy na wizytę.

Ostatnio postawiono mu diagnozę zakaźne zapalenie otrzewnej. Do tej pory nie ma na to oficjalnego leku. A nawet chiński lek kosztuje sumę na którą mnie nie stać. Jestem bez pracy, szukam, ale bez rezultatów, próbuję dorabiać sobie na olx i doraźnie opiekując się kotami. A Steve jest szczęśliwym przypadkiem, który mi się trafił i chcę mu pomóc i nie poddam się bez walki. Jest moim modelem, pieszczochem, o którego warto walczyć. Mam pomysł jak wzbogacić leczenie. Chcemy mieć szansę spróbować.  Będę wdzięczna za każdą złotówkę, która ma znaczenie. Każde życie ma znaczenie. I aby każda złotówka wróciła zwielokrotniona. Błogosławieństw, zdrowia i dobrodziejstw.

Po wynikach badań wiemy, że ma zapalenie również trzustki. Dzisiaj trzecia kroplówka. Kotek przestał jeść, słabo sypia. Czekam na przesłane badania, które zostaną opublikowane. Dowiedzieliśmy się, że leczenie sterydami już naszemu maluchowi nie pomaga. 

09.05. W nocy z 8/9.05 wymiotował mimo leków przeciwwymiotnych. Zwymiotował nawet po wodzie. Kolejna kroplówka i Steve dostał po raz pierwszy lek dzięki poświęceniu obcych ludzi, którzy nam pomogli. Plus jest taki, że ma szansę. Polecono mi oddać kotka na jednej grupie, skoro nie stać mnie na leczenie. W desperacji i rozpaczy jestem gotowa to zrobić. Nie zamierzam się więcej udzielać na tej grupie. Oskarżono mnie o znęcanie się nad zwierzęciem tylko dlatego, że pytałam się o połączenie leczenia. Odpisałam tylko, że dla mnie znęcaniem jest pozwalać kotu na cierpienie. Serce to mnie aż bolało jak Steve dostał lek i go bolało.  

10.05 Obudził mnie koci skowyt Steve'a o 3. Maluch próbował zjeść, jednak wszystko zwymiotował. Potem okazało się, że również z noska płyn mu wypływał. Kociak zaczynał mi się dusić. Nie dał się dotknąć. Przestał pić. Choć wiem, że jest spragniony. Patrzenie na cierpienie futrzastego małego przyjaciela jest dla mnie torturą. A dla niego każdy kolejny dzień. Zmizerniał z dnia na dzień. Płacze z bólu. Powoli przestawał chodzić i utrzymywać się na łapkach. Zabrałam go najszybciej jak mogłam do weterynarza. Planowana była lewatywa, która miała być zrobiona wczoraj a inne badania weterynarze nie są w stanie zrobić z powodu nagromadzonego płynu w brzuszku i już w płucach. Sterydy nie pomagały. Leki przeciwbólowe i przeciwwymiotne również. U weterynarza pytam się, co u niego, w jakim jest stanie. Jego stan pogorszył się z dnia na dzień gwałtownie. Weterynarz stwierdza agonalnym. Jeszcze nie widziałam go takiego wyniszczonego chorobą. Miał niską temperaturę, żółte uszy już, szczękościsk z bólu. Wypływały z niego ciecz z krwią. Toksyny mi go zabierały za wcześnie. O wiele za wcześnie. Z bólem serca i ogromnym żalem podejmuję najtrudniejszą decyzję w moim życiu. Nie chcę, żeby cierpiał. Weterynarz pyta, czy chcę się z nim pożegnać. Żegnałam się z nim cały poranek. Czuwając i patrząc jak cierpi i jak okropnie jestem bezradna. Odpowiadam, że tak, bo nie jestem gotowa na to doświadczenie. Najpierw dostaje lek uspokający, wszystkie napięcia bólowe i płyny z krwią opuszczają jego nosek i pyszczek. Leje się wręcz ze stolika. Tyle płynu Mój Maluszek miał. Nucę mu mantrę uzdrawiająca. Weterynarz prosi, żeby nie płakała, bo on czuje. Opowiadam jakim cudownym kociak jest. Jak spacerował przy nodze jak piesek wzdłuż rzeki, jaki grzeczny i kochany był. Jaki mądry i cwany. Jak bawił się z dziećmi. Potem idzie drugi zastrzyk po którym zaśnie. Znowu mnóstwo płynu z jego ciałka uchodzi. Chcę go przytulić, utulić, wykrzyczeć: nie odchodź! Nie cierp! Nie umieraj! Zostań ze mną! Nigdy nie spodziewałam się, że będę zmuszona oszczędzić cierpienia i bólu innej cudownej istocie. Za bardzo go kocham, aby kazać mu cierpieć. Wycierpiał się maluch za dużo. Chcę ukoić jego cierpienie i ból. 

Chcę podziękować wszystkim darczyńcom za każdą złotówkę z całego serca. Aby ta kwota wróciła zwielokrotniona. Pieniądze mi go nie zwrócą ani nie ukoją, dlatego postanowiłam zwrócić waszą dobroć. 

Pragnę podziękować ogromnie z całego serca Kacprowi i Jackowi za wsparcie, porady, dobre słowa i troskę. Próbowaliśmy. Był lek, ale za późno. 

Niech historia Steve'a was nie zrazi do leku. Życzę wam, aby wasze kociaki żyły i dostały lek jak najszybciej. Z drugiej strony gdybym wiedziała, że tak to się skończy chciałabym, aby tyle nie cierpiał. Zdrowia dla was i waszych pociech!