Szansa na start - Racibórz!

Moi Drodzy!

Zorganizowałam dziś zbiórkę pieniędzy dla Agaty Kozarzewskiej - mamy chłopca                          z przedszkolnej grupy mojego synka. Dla ciepłej, dobrej osoby, której życie od kilku lat nie przestaje serwować okazji do udowadniania swojej siły i determinacji w walce o lepsze jutro.

Agata moją propozycję przyjęła z ogromną ulgą. Zasiałam w niej nadzieję na odrobinę spokoju, jaki ma szansę poczuć dzięki zebranym pieniądzom. Żywność, lekarstwa, zobowiązania, zaległości… Potrzeb jest wiele. Przeczytajcie proszę, jej historię: 

Nazywam się Agata Kozarzewska. Mam 40 lat. Największym spełnieniem od zawsze miała być dla mnie szczęśliwa, kochająca się rodzina, dlatego wiadomość o zajściu w ciążę przepełniła mnie radością. Na 8 tygodni.

Po tym czasie zaczęło się pasmo moich problemów, trwające do dzisiejszego dnia. Właśnie w 8 tygodniu ciąży dowiedziałam się, że choruję na raka szyjki macicy. Mój ówczesny partner natychmiast wycofał się z planu współtworzenia rodziny, lekarze i bliscy sugerowali natychmiastowe przerwanie ciąży. Nie brałam takiego rozwiązania pod uwagę. Byłam już matką. Niestety bez środków do życia, dachu nad głową (krótko przed zajściem w ciążę wyprowadziłam się z rodzinnego domu pod Warszawą na Śląsk, gdzie miałam zacząć nowe życie u boku kochającego partnera) i bez medycznej pomocy, bo nie poddałam się aborcji. Przygarnęły mnie koleżanki. Ratowały ostre dyżury i wiara, że pomimo wszystko dam radę. Organizm słabł, ale nie duch. Udało się. Urodziłam wcześniaka. Trzy miesiące później otrzymałam od ginekologa informację, że czeka mnie usunięcie narządu rodnego.

Okazało się, że mój synek, Wiktor powinien od razu zacząć intensywną rehabilitację, z powodu problemów z napięciem mięśniowym i asymetrią ciała. Termin na NFZ – za pół roku. Wyprzedałam, co mogłam i rozpoczęłam prywatne leczenie. Wiktorkiem zajęła się niania i żłobek, ja zaczęłam pracę jako kelnerka. Już wtedy brakowało nam pieniędzy, ale wierzyłam, że będzie coraz lepiej. Ale pojawiły się u mnie krwotoki, trzeba było operować w natychmiastowym trybie. Najpierw bez radykalnej amputacji narządów. Po zabiegu pół roku zakazu jakiejkolwiek pracy. I dźwigania powyżej 1 kg. Przy małym dziecku w mieszkaniu bez windy… Krwotoki nie ustały, a zrosty po zabiegu spowodowały nowe spustoszenia. Dlatego po miesiącu kolejna operacja. Te same zalecenia. Ale musiałam pracować. Zaczęłam sprzątać klatki schodowe – potrafiłam tą pracę pogodzić z godzinami pracy żłobka. Na nianię nie byłoby mnie już zupełnie stać. Po pół roku wytężony wysiłek doprowadził mnie do stanu przedudarowego. Próbowałam innych prac. Lżejszych. Musiałam zarabiać. Wtedy dały o sobie znać następstwa nowotworu. Tym razem w postaci nawracających stanów zapalnych w jamie ustnej. Nie tylko u mnie, ale i u Wiktora. Trzeba było usunąć mu 8 ząbków. Mnie 16. W tym samym czasie rozpoczęłam walkę z jeszcze jednym wrogiem. Depresją.

Dziś Wiktor ma już 4 lata. Wychowuję go sama, z dala od rodziny, na której wsparcie nie mogę liczyć. Dbam o syna najlepiej, jak potrafię i staram się pracować gdzie tylko mogę, żeby nas utrzymać. Z uwagi na zdrowotne przejścia mam ograniczone możliwości podjęcia pracy, dlatego postanowiłam wziąć udział w projekcie, dającym możliwość otrzymanie dofinansowania na otwarcie własnej działalności. Jednym z warunków jest posiadanie statusu osoby bezrobotnej. Dlatego w tym momencie nigdzie nie jestem zatrudniona. Otrzymuję miesięcznie 1095 zł (alimenty, 500+ oraz świadczenie z opieki społecznej), z czego większość pieniędzy przeznaczam na opłaty. Wybieram pomiędzy lekami i podstawowymi artykułami. Nie mam już czego sprzedać. Przytłaczają mnie zaciągnięte zobowiązania z okresu choroby. Bez ich uregulowania nie mam szans na nowy start. Dlatego śmiem prosić Państwa o pomoc w wyjściu z kryzysu. Przede wszystkim dla mojego Synka. Żebym mogła zapewnić mu godne warunki życia w tym trudnym dla nas czasie…

Z całego serca dziękuję za każdy okazany gest empatii. Życzę każdemu z Państwa zdrowia, bo ono jest wartością determinującą wszystkie inne…

Agata Kozarzewska

Wierzę, że pomożecie mi im pomóc. Już teraz za to dziękuję!

Agata Szczepaniak