Araukarie Polaków

Witam wszystkich. Mam na imię Damian, zawodowo jestem ratownikiem medycznym, natomiast moimi ogromnymi pasjami są góry, przyroda i ornitologia. Uwielbiam pracę z ludźmi, jeszcze bardziej kocham tą ze zwierzętami.
 Pewnie wielu z Was słyszało powiedzenie: "A może by tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady?"Ja tak zrobiłem, tylko zamiast Bieszczad wybrałem bardziej południowy kierunek i pojechałem na Biegun Południowy. Przez rok żyłem i pracowałem na Wyspie Króla Jerzego w Szetandach Południowych. O tej, a także innych podróżniczych wrażeniach więcej możecie poczytać na moim blogu: http://oczyantarktyki.blogspot.com/ do czego serdecznie zachęcam.

 Od czego się zaczęło:

Podróż za marzeniami, poszukiwanie odpowiedzi, poznawanie kultur i tradycji danej narodowości, przesiąkniętych jednak polskością i Polakami; a także największa pasja do przyrody i ornitologii. Wszystko to sprawiło, że po roku spędzonym na Biegunie Południowym trafiłem do Brazylii, a konkretniej w jej południowe strony.

 Tam poznałem Araukaria, drzewa iglaste rosnące w południowej części Ameryki Południowej, a pośród nich mieszkających tam potomków polskich imigrantów. Pierwsi polscy imigranci pojawili się w Brazylii już na początku drugiej połowy XIX wieku. Największa fala imigrantów miała dopiero nadejść. W roku 1890 zaczyna się gorączka brazylijska. Do roku 1914 do Brazylii przybyło 104 196 osób pochodzących z ziem polskich. A nie był to koniec emigracji. W czasach powojennych polscy imigranci zamieszkiwali głównie w stanie Parana (120 tys.), w stanie Rio Grande do Sul (80 tys.), w stanie Santa Catarina (20 tys.) i w stanie São Paulo (5 tys.).

Dlaczego Brazylia?
 Dlatego, że tak wielu potomków polskich imigrantów mieszka w tym kraju. Dlatego, że jest to kraj o wielu przyrodniczych możliwościach. Dlatego, że polskość, zapomnianą momentami w samej Polsce, tu kultywuje się z ogromną starannością, a na każdym kroku można się o tym przekonać.

W moich wcześniejszych doświadczeniach w południowym regionie Brazylii miałem kontakt z dużą liczbą polskich imigrantów w miastach Campo do Tenente i Curitiba, oba w stanie Paraná. To doświadczenie pozwoliło mi na wymianę aktualnych informacji na temat sytuacji imigrantów i ich potomków w tym kraju, ale wszyscy byli także bardzo ciekawi aktualnych informacji o Polsce. Już wtedy zapragnąłem stworzyć projekt, niczym most łączący te odległe, a jakże bliskie sobie państwa.

Wśród tamtejszej społeczności istnieje ogromna potrzeba aktualizacji informacji o Polsce, kontaktu z ludźmi pochodzącymi z ojczyzny ich rodziców, dziadków; pochodzących z ICH OJCZYZNY, gdyż każda z tych osób czuje się Polakiem.

Cel projektu:

 1. Poszukiwanie polskości pośród imigrantów zamieszkujących południową i centralną Brazylię; regiony: Parana, Rio Grande do Sul, Mato Grosu do Sul w stanie Santa Catarina
 2. Prezentacja Polski nie tylko pod względem kulturowym, ale także jej walorów przyrodniczych, prezentując świat polskich ptaków (także w kulturze i sztuce) i  jednocześnie poznając świat ptaków brazylijskich.

3. Wymiana doświadczeń kulinarnych, poprzez wspólnie przygotowywane tradycyjne polskie, jak i brazylijskie potrawy.

4. Spotkania z dorobkiem polskich pisarzy poprzez wspólne czytanie ojczystej poezji i powieści podczas zorganizowanych spotkań.

5. Zebranie i opracowanie historii rodzin polskich imigrantów i ich potomków, będące świadectwem życia wedle tradycji przodków.

6. Tworzenie na bieżąco postów opisujących realizację projektu i spotkania z Polonią brazylijską, publikowanych na blogu i portalach społecznościowych.

 Co mam:

 1. Zabezpieczone środki na bilet do Brazylii.

2. Kontakty z mieszkańcami wyżej wymienionych regionów, jak również wciąż nawiązujemy nowe kontakty.

3. Plan działania projektu przez około 3 miesiące, w tym czasie organizacja co najmniej 8 otwartych spotkań, wszystko zależne od możliwości na miejscu, oraz wysłuchanie niezliczonych ilości historii potomków naszych rodaków.

4. Pomoc na miejscu brazylijskich przyjaciół.

5.  Część sprzętu potrzebnego do uwiecznienia każdej z ważnych chwil.

6. Umiejętności gotowania polskich potraw.

7. Mnóstwo wiary w to że z Waszą pomocą to się uda i motywacji aby tak się stało.

Na co przeznaczone zostaną zebrane środki:

 1. Lwia część kosztów związanych jest z podróżą między kolejnymi przystankami. Brazylia to naprawdę ogromny kraj, a przemieszczanie się pomiędzy wskazanymi regionami nie jest możliwe bez wkładu finansowego.

2. Zakup produktów żywnościowych do przygotowania polskich potraw. Liczę na gościnę Polonii, jednak nie można być wiarygodnym w tym co się robi nie dając czegoś od siebie.

 3. Opłacenie biletów wstępu, oraz miejsc spotkań. Większość miejsc jest dostępna za darmo, ale są także takie, do których wstęp kosztuje, a nieodłącznie łączą się z polską tożsamością i nie może ich braknąć w tym projekcie.

4. Opłacenie danych internetowych celem aktualnego zamieszczania postów.

5. Zakup dyktafonu, kart pamięci, czytnika e-booków. Zdecydowanie preferuję papierowe wersje książek, ale nie sposób zabrać w podróż ogromnej ilości poezji w tej formie. Czytnik pozwoli na organizację wieczorów czytelniczych w wielu miejscach. Dyktafon potrzebny jest by na trwałe zapisać opowieści napotkanych osób.

6. Zakup drobnych gadżetów z Polskim akcentem.

W formie podziękowania, jeśli uda się zebrać potrzebne środki:

5 pierwszych osób z największymi wpłatami, które ujawnią swoje dane otrzyma wyjątkowy Antarktyczny kubek ze zdjęciem mojego autorstwa, oraz wedle życzenia pocztówkę z Brazylii, a po powrocie do Polski parę oryginalnych Brazylijskich havaianasów.
 Kolejne 5 osób z wysoką wpłatą , które ujawnią swoje dane otrzyma wyjątkowe Antarktyczny kubek ze zdjęciem mojego autorstwa, oraz wedle życzenia pocztówkę z Brazylii.
 Następne 5 osób z wysoką wpłatą otrzyma limitowane logo wyprawy Antarktycznej w której brałem udział, oraz wedle życzenia pocztówkę z Brazylii.
 Kolejne 5 osób z wysoką wpłatą, które ujawnią swoje dane otrzyma wedle życzenia pocztówkę z Brazylii.

Jeśli uda się zebrać większą ilość środków zostaną one przeznaczone na organizację dodatkowych spotkań w wymienionych regionach.

Jako plan na przyszłość chciałbym także wydać książkę opisującą doświadczenia i historie zebrane i opracowane w ramach tego projektu, aby więcej osób miało dostęp do wiedzy o życiu Polaków na dalekim południu, ale jest to temat dalekosiężny.