Ocal Siwego.

Siwy koń, jakich tysiące, może miliony. Historia wcale nie nie  niezwykła, pewnie już takie słyszeliście. Wieś, na którą wtacza się  nasze auto z łoskotem kół przyczepy - jak ze starego filmu. Małe,  zapomniane chaty rozsiane przy drewnianych, porośniętych mchem płotach.  Na powitanie wychodzi nam starszy człowiek. Jak sam o sobie mówi, że już  jedną nogą po drugiej stronie nieboskłonu. Zadzwoniła żona, on sam  machnął ręką - wszak mu wszystko jedno. Kupił tego konia dla wnuków, ale  one nie bywają od lat. A koń stoi i czeka. Bo starszy Pan ciągle liczy,  że wnuki przyjadą. Odliczał jedne święta, drugie, trzecie wystając przy  swoim drewnianym okienku. "Ale dziś są inne atrakcje i inne życie,  starzy ludzie już nie są atrakcją, ani dom na wsi, ja żem wnuków już 4  lata nie widział, Pani, pora oddać Siwego" - opowiada i prowadzi nas do  niewielkiej stodoły.

Koń prawie zupełnie wysiwiał przez te lata - bo z tymi siwymi tak  jest. Starszy Pan sił nie ma złudzeń, że konisko kogoś ucieszy. Pamięta  tylko, że kilka lat temu wnuki o koniu marzyły - to zebrał z kilku  emerytur, coś sprzedał, i kupił. Sportowego. Trochę chudego, ale mówili,  że sportowy jak się patrzy, to przecież wnuki dumne będą i dziadków  częściej odwiedzą. A on nauczy ich obchodzenia się z koniem, wszak na wsi wychowany przy koniach od dziada pradziada.

"Pani, wyjścia nie mam. Ręce już tej siły nie mają, żona chodzić nie  może, a konisko się postarzał, trochę kuleje to i tylko handlarze ze wsi obok zainteresowani. Mi obojętne, ja też zaraz na drugą stronę, jak Siwek by poszedł, jemu to obojętne przecież, to tylko koń" klepie, wcale  nie bezdusznie, siwego potężnego wałacha upiętego na łańcuch. 

Gdybyśmy mogli zapytać Siwego, czy mu obojętne iść na rzeź czy dożyć swych dni i zamknąć pewnego dnia oczy wraz z ostatnim, spokojnym  oddechem - mniemam, patrząc w te wielkie czarne ślepia, że wybrałby to  drugie. Zadatkujemy Siwka 200 zł, obiecujemy resztę dostarczyć do końca roku, 31 grudnia. Potrzeba 3300 zł.

Wyjeżdżamy za bramę, małe zapomniane domy toną w wieczornej mgle,  widzimy jeszcze przez chwilę sylwetkę staruszka, który opiera się o płot  i zapewne wypatruje ukochanych wnuków, dla których kilka lat temu  przywiózł na tę wieś Siwego. Nasuwa nam się refleksja o pędzącym  świecie, w którym zapominamy co jest ważne, nie mamy czasu kochać, a na  wszystko jest już zbyt późno. Ale jedyne co możemy zrobić dobrego, to  wykupić konia - nie sprawimy, że świat się zmieni, a ktoś zauważy  starego człowieka wystającego przy zmurszałym płocie. Ale wiemy, że u  nas Siwy zamknie oczy pewnego dnia wraz z ostatnim, spokojnym oddechem -  kolejny niechciany, zapomniany prezent, który akurat miał więcej  szczęścia niż inne.

Prosimy, wesprzyj Siwego. 

Potrzebne są środki na wykup (3300 zł), na transport do ośrodka fundacji pod Legnicą (ok 900 zł), na profilaktykę i diagnostykę weterynaryjną. Na RTG nóg i leczenie kulawizny.