Ciężkie czasy na tymczasy

Nazywam się Krystyna i kocham zwierzęta. Od zawsze. Wychowałam się na wsi, wiec wokół domu zawsze były jakieś bezdomne koty i psy, w ogrodzie myszy, jeże, krety.. Jako dziecko robiłam pogrzeby padłym ptaszkom i motylkom, płakałam nad rozdeptanym ślimakiem i rozjechaną żabą. Zbierałam kasztany owcom i szukałam w lesie lisich nor. Adoptowałam i tymczasowałam chomiki, króliki, szczury, koty, szczenięta, nawet aksolotla..

Obecnie jestem opiekunką dwóch psów, trzech kotów, siedmiu morskich świnek, afrykańskiego ślimaka giganta,  mam też czterystulitrowe akwarium z pyszczakami malawi i trzydziestolitrowe z krewetkami. Dodatkowo jako dom tymczasowy zajmuję się dwoma samcami morskich świnek - im będę wkrótce szukać nowych domów.

Niemal wszystkie moje zwierzęta są "z recyklingu" : odebrane z pseudohodowli suczki wyeksploatowane wieloletnim rodzeniem, koty ze schroniska, zwierzęta  niechciane, niekochane, często przewlekle chore, kalekie i porzucone. Przyjmowałam je pod swój dach z pełną  świadomością,  że zapewnienie im odpowiedniej opieki jest kosztowne, dawałam  z siebie wszystko, by im to zapewnić i dawałam radę. I chociaż nigdy nie byliśmy zamożni i często było trudno,  zawsze angażowałam się w pomoc innym, dzieląc się wszystkim, co miałam - pieniędzmi, czasem, zasobami i sercem. Robię to zresztą nadal.

Krótko przed pandemią wzięliśmy z mężem kredyt hipoteczny na własne mieszkanie. Na 30 lat! Ale rata była znośna i czuliśmy, że na tyle nas stać. Niestety na wskutek wydarzeń, galopującej inflacji rata kredytu wzrosła niemal trzykrotnie, do nas trafiła ciocia męża po udarze wymagająca opieki dwadzieścia cztery godziny na dobę, również pochłaniającej niemałe nakłady finansowe, a nasze sześcioletnie już dziecko z autyzmem ma coraz więcej terapii nie refundowanych przez NFZ. Mąż wypruwa sobie żyły by na to wszystko zarobić, ja wypruwam sobie żyły by to wszystko ogarnąć, oprać, nakarmić, dowieźć, odwieźć..

I zaczęło nam brakować. Pieniędzy. Czasu. Siły. Umiejętności poproszenia o pomoc.

Bo mimo tego wszystkiego nadal pomagam innym. Wydam ostatnie pieniądze na zbiórkę. Kupię jedzenie osobie w potrzebie. Przygarnę świnki, które potrzebują domu, choć naprawdę nie mam już ani miejsca ani środków, by nadal to robić.

Mimo to chcę pomagać. Umiem. To jak oddychanie. Z tego się nie wyrasta. To się nie nudzi. To jest potrzeba.

Potrzebuję tego.

I to jest ten moment, kiedy muszę powiedzieć :

PROSZĘ, POMÓŻCIE MI!

Zużywamy kolosalne ilości żwirku, peletu drewnianego, higienicznych podkładów. Zapasy karmy kończą się tylko odrobinę wolniej niż pieniądze na koncie.. Zbliżająca się zima jest najgorszym do przetrwania  niekończącym się korowodem wizyt u weterynarza, a my kochamy i dbamy o swoje zwierzęta jak o pełnoprawnych członków rodziny. Wstyd mi, że sobie nie radzę, lecz jeszcze gorzej będzie spojrzeć im w oczy i powiedzieć - dzisiaj nie będzie śniadania..

Było długo, emocjonalnie, postawiłam przed Wami swoją duszę na talerzu. Jestem wdzięczna każdemu kto dotrwał do końca i tak samo wdzięczna będę za każdą pomoc, zwłaszcza teraz, w czasie powodzi, kiedy tak wiele istot potrzebuje wszelkiego wsparcia. 

Wierzę w ludzi, wierzę w miłość, wierzę, że razem możemy wszystko!

Dziękuję!