Zabrane z łańcuchów

Dziś kolejny raz nogi dosłownie się pode mną ugięły.

Weszłam na posesję i zobaczyłam dwa maleńkie psy, ledwo po kilka kilogramów, przykute łańcuchami do… niczego. Stały tam, w zimnej oborze, bez budy, bez choćby kawałka czegokolwiek, co mogłoby je ochronić przed mrozem.

Dwa drobne ciałka.

I jedyne co przyszło mi do głowy to: Jak wy w ogóle żyłyście w tych minusach? Jakim cudem jeszcze oddychacie?

Nie mogłam ich tam zostawić.

Nie potrafiłabym.

Zabrałam je, nawet przez sekundę się nie zastanawiając.

To młodziutka suczka i młodziutki piesek. Nigdy nie znały ciepła, dotyku człowieka z miłością, pełnej miski. Nie miały szczepień. Jeden z nich jest tak zapchlony, że aż wygryza sobie skórę do krwi… A kiedy zapytałam o właścicielkę, usłyszałam klasyczne:

„To nie moje… przybłąkały się.”

Znam tę śpiewkę na pamięć. Słyszę ją przy każdej interwencji.

I znowu to samo uczucie: bezsilność wobec okrucieństwa i obojętności.

Tak wygląda polska wieś, o której rzadko ktoś chce mówić.

Jeździmy po miejscach, gdzie psy śpią w pralkach, w wannach, w dziurawych budach, przykryte byle czym. Gdzie patrzą na nas oczami, w których już dawno zgasła nadzieja.

A te dwa… te nie miały nic. Nawet schronienia. Nawet tej rozpadającej się budy.

I dlatego dzisiaj piszę ten post.

Z ciężkim sercem, ale też z nadzieją, że ktoś to przeczyta i poczuje to, co ja zobaczyłam.

Potrzebuję Waszej pomocy. One potrzebują jej jeszcze bardziej.

Musimy je wyleczyć, odkarmić, zaszczepić, postawić na nogi i pokazać, że świat może być inny. Że człowiek może dawać ciepło, a nie ból.

Jeśli możecie — wesprzyjcie te dwa odebrane z łańcuchów maluchy.

Każda złotówka to kołderka, to karma, to wizyty , zabiegi to pierwszy krok do życia bez strachu.

One już wystarczająco przeszły. Odebrałam je.

Teraz czas, żeby ktoś w końcu zawalczył o nie. Żeby pierwszy raz w życiu były ważne.