Kuba kończy rehabilitację

Jestem Kuba, mam 37 lat. Jestem ojcem, mężem i dziennikarzem. Ponad 3 lata temu moje życie i mojej najbliższej rodziny stanęło na głowie. Doznałem udaru mózgu niedokrwiennego. Lekarze ocenili moje szanse na jakieś 15%. To moim zdaniem niezbyt wiele, ale dobre i to. Po spędzeniu ponad miesiąca w szpitalu trafiłem na oddział rehabilitacji. Po 5 tygodniach doszedłem do wniosku, że chyba lepiej będzie mi w domu. Po powrocie praktycznie od razu rozpocząłem pracę nad sobą, a było, co robić. Chciałem ze sobą zwyczajnie skończyć, więc było zajęcie dla psychologa. W wyniku udaru przestałem też mówić, a byłem reporterem radiowym. Najgorzej było z formą fizyczną, bo ubyło mnie 70 kg i przestałem chodzić.

Po 3 latach mam to za sobą. Moja rehabilitacja pochłonęła do tej pory ponad 60 tysięcy złotych i mam nadzieję, że po raz ostatni wyciągam rękę. Mówię, osoby postronne są w stanie mnie zrozumieć. Choć z racji mojego zawodu poprzeczka jest zawieszona bardzo wysoko. Zaczynam chodzić, choć na razie po płaskim i wolno. Jest też zmiana w moim nastawieniu do życia, można powiedzieć, że o 180 stopni. Mam w planach skończyć studia magisterskie na kierunku elektrotechnika, nauczyć się hiszpańskiego i wrócić do swojej dawnej pracy. Żeby tak się stało potrzebuję kolejnych zajęć z rehabilitantem i logopedą.