Mały, rudy kotek błaga o życie

Wszyscy mówią na mnie Cynamon. Jestem zwykłym, małym kotem. Niczym szczególnym nie różnię się od innych, a przynajmniej tak mi się do niedawna wydawało...

Mam cztery łapki i cztery miesiące życia za sobą – może to niewiele, ale w tym krótkim czasie nauczyłem się, że świat jest pełen ciekawych zapachów, ciepłych miejsc do drzemki i ludzi, którzy potrafią kochać bezwarunkowo.

Dwa tygodnie temu trafiłem do nowego domu – mojego domu. Mieszkają w nim ludzie, którzy patrzą na mnie z taką czułością, że czuję się jak najważniejszy kot na świecie. Uwielbiają głaskać moje rude futro, a ja uwielbiam wtulać się w ich dłonie i mruczeć...

Niestety to by było na tyle, jeśli chodzi o dobre wiadomości. A teraz garść faktów: aktualnie niewiele mruczę, a jeśli już, to cicho i z bólem. Umieram. Kiepska perspektywa, co?

Nie rozumiem co się tak naprawdę dzieje. Boję się co przyniesie jutro. Moje łapki są słabe, ciągle chce mi się spać, nie mam ochoty na zabawę, a każdy oddech przychodzi mi z takim trudem, jakbym był pod wodą.

Podobno choruję na coś, co nazywa się FIP. Weterynarze mówią, że to bardzo zła choroba, że zabiera kotom siły i oddech. Mówią, że gdyby podano mi odpowiedni lek, to mógłbym wyzdrowieć, ale ten lek jest bardzo drogi, a ja nie mam przecież żadnych pieniędzy.

Moi ludzie robią wszystko, by mi pomóc – widzę, jak walczą, jak przeglądają jakieś papiery, mówią coś o kosztach, o lekarzach, o zastrzykach. Ja nie rozumiem tego wszystkiego. Wiem tylko, że kiedy patrzą na mnie, w ich oczach pojawia się lśniąca mgła.

Nie chcę ich zostawić. Nie chcę, żeby ich dom znów stał się cichy, smutny i pusty. Chciałbym, żeby było po prostu jak dawniej. Chciałbym znów cieszyć się życiem i dzielić szczęśliwe momenty z moimi najbliższymi.

Gdybym mógł, zrezygnowałbym z reszty kocich żyć, które mi zostały, tylko po to, żeby przeżyć jeszcze jedno życie z nimi – bez bólu, bez duszności, mrucząc głośno w cieple ich ramion.

Czuję, jak z każdym dniem siły mnie opuszczają, ale trzymam się jeszcze resztek nadziei, że tam, gdzieś na świecie, znajdzie się ktoś, kto usłyszy mój cichy krzyk o pomoc.

Może jest tu ktoś, kto zna kocią miłość i rozumie, że dom to nie tylko dach nad głową, ale miejsce, które daje nam poczucie bezpieczeństwa i bliskości - to serce bijące wspólnym rytmem. Może ten ktoś pomoże mi dzielnie walczyć, póki jeszcze mam siłę. Może ten ktoś, to właśnie Ty...?

Potrzebuję Twojej pomocy.

Pomóż mi, proszę, zanim zapadnie ciemność...

---

Aktualizacja 3.11.2024:

Dzisiaj przyszła do mnie w odwiedziny ciocia Karolina. Troszkę się jej boję, bo zawsze kłuje mnie jakimiś igłami. Ale jeśli to ma mi pomóc, wytrzymam. Słyszałem, jak rozmawiali później, że trzeba będzie to robić codziennie przez 84 dni! To chyba strasznie długo – prawie tyle, co ja żyję... Bardzo bolało, ale wszyscy się cieszyli, więc nie płaczę. Dam radę. Moi ludzie mają już lek na kolejne 4 dni. Wiem, że będą zamawiać kolejne dawki, bo rozpoczętej terapii nie można przerwać. Mam jechać też na jakieś dodatkowe badania. Może jednak jest dla mnie jakaś nadzieja…? Pamiętaj, że możesz wpłacić nawet bardzo małą kwotę. Każda złotówka się liczy! Każda wpłata to mniej strachu i cierpienia. Każda wpłata to nadzieja na życie. Liczę na Ciebie!!!

---

Aktualizacja 4.11.2024:

Dzisiaj byliśmy na badaniach. Straciłem trochę krwi, ale byłem grzeczny i cierpliwy, bo widzę, że mam wsparcie dobrych ludzi. I nawet dostałem smaczka za bycie dzielnym pacjentem! Później przyjąłem kolejny bolesny zastrzyk... Jeszcze kilka razy będę musiał to przejść, ale później będę mógł jeść kapsułki z lekiem. Czuję się już lepiej, dziękuję Wam za udostępnianie zbiórki, wpłaty i słowa otuchy. Razem damy radę!!!

---

Aktualizacja 5.11.2024:

Znowu nerwowo i boleśnie. Kolejny zastrzyk. Stres i płacz... Czemu nie mogę po prostu spać albo bawić się w domu? Oddycha mi się teraz ciężej, dostałem jakieś tabletki do łykania. Mówią na to antybiotyk - brzmi trochę strasznie, ale moi ludzie się nie przejmują, więc ja też nie. Jestem w dobrych rękach. Pani Doktor znowu dała mi smaczek za bycie grzecznym pacjentem. Zaczynam podejrzewać, że jest to zwykłe przekupstwo, bo dostałem go jeszcze zanim zdążyłem być grzeczny. Będę obserwował ten temat i dam Wam znać czy moje podejrzenia okazały się prawdą...

---

Aktualizacja 6.11.2024:

Dziś znowu byłem u weterynarza... Na samą myśl o tym miejscu wzdryga mnie lewą łapką! Dziwnie tam pachnie i zawsze czeka mnie coś, co ani trochę mi się nie podoba – kolejny zastrzyk. Zanim Pani Doktor wyciągnęła tę wstrętną strzykawkę, dostałem kolejnego smaczka. I właśnie w ten sposób, moje przypuszczenia okazały się prawdziwe. Już od kilku dni widzę, jak próbują mnie przekupić, żebym był grzeczny i dał się kłuć. Rozgryzłem ich... i smaczka też. No dobrze, przyznam – działa to na mnie. Nie powiem, że nie... W końcu, który kot oprze się tak pysznej przekąsce? Taki układ jest do zaakceptowania, chociaż wolałbym smaczki bez kłucia. I tu mam dobre przeczucia - bo po zastrzyku usłyszałem, że to „ostatni taki bolesny zabieg”. Czyżby to znaczyło, że już nie będę kłuty? Że koniec z igłami?

---

Aktualizacja 7.11.2024:

Jeden z najgorszych momentów dnia, to wtedy, kiedy otwierają się drzwi o 16:00. Wcześniej lubiłem jak człowiek wraca, cieszyłem się bardzo - ale teraz miewam mieszane uczucia, bo powrót człowieka oznacza to, że zaraz się pakujemy i jedziemy na zastrzyki. Swoją drogą, od niedawna bardzo zastanawia mnie co oni robią cały dzień za tymi zamkniętymi drzwiami mieszkania i czemu stoją tam aż do 16:00. Ludzie są bardzo dziwni. Jednak dziś nastąpił przełom! Wydarzyło się coś absolutnie wyjątkowego… otóż - nie byłem u weterynarza! Tak, dobrze czytacie – zero białych fartuchów, zero zimnych stołów i - co najważniejsze - zero kłucia! Zamiast tego moi ludzie podali mi małą kapsułkę, którą wsunęli do mojej miseczki. Oczywiście nie zjadłem jej. Niestety cwaniactwo nie popłaca - zaaplikowano mi ją przymusowo prosto do pyszczka. Zgłaszam przestępstwo! Albo nie - w sumie to lepsze niż igła... Powoli zaczynam wierzyć, że może jednak wyjdę na prostą i wrócę do swoich dawnych kocich spraw. Trzymajcie za mnie łapki i pazurki, bo to właśnie dzięki Wam i Waszemu wsparciu mam nadzieję na lepsze jutro!

---

Aktualizacja 17.11.2024:

Nie wiem, co jest w tych kapsułkach, ale… czuję się jak turbo-kot na turbo-obrotach! Biegam, skaczę, zaczajam się na każdy cień i każdą nitkę – a potem bach! Dzika pogoń po całym mieszkaniu! Wszystko mnie teraz ciekawi! Czy ta zasłona się poruszy, jeśli ją lekko pacnę? A co, jeśli zaniosę swoją ulubioną myszkę do łazienki? Dlaczego podłoga się nie zakopuje tak jak piasek w mojej kuwecie? Czemu moje łapki robią 'klap klap', kiedy biegnę po podłodze, ale nie robią tego na dywanie? Odkryłem też, że pod kanapą jest świetna kryjówka na moje skarby - kompletnie nikt tam nie zagląda! Nikt! Tylko cicho - to mój sekret! Moi ludzie śmieją się, że odżyłem i mam w sobie więcej energii niż kiedykolwiek. I chyba mają rację. Czuję, że wracam do siebie – mogę polować, skakać i robić wszystko, co tylko przyjdzie mi do głowy! A kapsułki? Przyznam, że wciąż nie lubię ich smaku, ale to niewielka cena za superkoci zastrzyk energii. Dzięki Wam wszystko wraca do normy – i znowu jestem gotowy na każdą przygodę!