Kociaki zjadane przez larwy much

Nie wiem od czego zacząć, co napisać. Więc od końca: mam na imię Gabrysia, prowadzę dt dla kotów i teraz mam wycenić kocie życie. Właściwie trzy kocie życia. Może bardziej 2,5, bo to jedno tak się ledwo ledwo tli… Muszę spojrzeć w tym kociakom w oczy (dobrze, że mają oczy, bo miały nie mieć-czarny dowcip) i powiedzieć, ile kasy potrzeba na to, żeby być może mogły żyć. Sami popatrzcie, co mu powiecie?

Teraz początek. Miejscowość wcale nie mała, firma, ludzie, nawet jedzonko jakieś. I one, te nasze małe, 4 tygodniowe bohatery. Same, bez mamy, która była i gdzie jest? No właśnie, popularne pytanie: gdzie była matka??? No w tej historyjce jej nie ma. Są one, 4 kociosztuki. 2 buraski, 2 pingwinki. Zagłodzone, zapchlone, z setkami larw w sierści. Oczy dwójki zalepione oba ropą całkowicie, u pingwinka jedno oko, burasek o dziwo ma piękne wielkie okrągłe oczy. Spogląda na świat, który wcale nie jest dla nich dobry. Kocie dzieciaki są totalnie zagłodzone. Pełne pcheł, larw, kleszczy… Waga to niespełna 200g, czyli trochę ponad wagę urodzeniową. Temperatura u dwójki 35 stopni. I chwila rozterki: ratować czy nie? Dać szansę czy nie?

Daliśmy. Zabraliśmy. Całą noc czyściłam dzieciaki z pcheł i larw. Efekt poniżej. Bez filmiku, bo byłam tylko ja, a maluchy to priorytet. Zdjęcie pierwsze: pierwsze płukanie kota (jednego). Woda jest zabarwiona odchodami pcheł. Zdjęcie nie oddaje barwy, musicie uwierzyć na słowo. Zdjęcie drugie, nie dla wrażliwych: larwy much. Znikoma część tylko z jednego koteczka.

Kociaki karmię powoli, małymi porcjami, strzykawką. Kocie mleko i convalescence. Plus probiotyki  i suplementy na odporność . Nie wiem co jadły, ile i kiedy. Do tej pory tylko jeden chciał coś z siebie wydalić, nie mógł. W odbycie coś mu utkwiło. I znowu rozterka: wyciągać, biec do weta? Delikatnie zaczęłam wyciągać. To był kał, a w nim patyk i liście, igliwie. On to jadł… Jadł, bo był głodny. Jadł, bo to było. Oszczędzę fotki, naprawdę. Jak ktoś bardzo chce, niech napisze, wyślę.

Nie znam tak naprawdę końca tej historii. Chciałabym, aby wszystkie żyły i miały super domy. Ale… dzisiaj w południe jedno z kociąt odeszło. Czy mruczało, nie wiem. Pocieszam się, że miała dziewczynka pingwinka kolorowy kocyk i ciepły termofor. Że była czysta i puchata po kąpieli. Miała troszkę pełny brzuszek.  Wieczorkiem zawiozłam ją w ładnej torebce do utylizacji. To mogłam dla niej na koniec  zrobić.

Nie wiem, czy jak wstanę jutro, to wszystkie kociaki będą ciepłe, czy będą się ruszały. Ale to mój wybór, mogę i chcę powalczyć. Pomimo strachu, bólu. Bo jednak pomimo, że mam je tylko chwilkę, to je mam. A one mają teraz tylko mnie. I tak sobie siedzimy razem tą ciemną nocą. Oni próbując żyć, ja usiłując im pomóc…

Do pomagania potrzeba pieniądza. Bo ja osobiście mogę nie spać, mogę karmić co godzinę, nawadniać, kropić oczy, wycierać tyłki. Ale muszę mieć środki i głowę tylko dla nich. W tym momencie jeszcze dla nich trzech. Jutro rano może być różnie. I już mnie to boli. Bardzo boli. Jednocześnie wiem, że mają opiekę taką, jaką mieć powinny. To ludzie tym zwierzakom zgotowali taki los! One o to nie prosiły! Nie chciały być pełzającymi szkieletami, być słabymi z głodu aż tak, że muchy postanowiły za życia sobie z nich zrobić żer.

Dlatego teraz ludzie Was proszę, zadbajcie o te futerka. Może to nie wasza wina, to nie wy przechodziliście obojętnie obok nich. Jednak myślę, że słowo CZŁOWIEK zobowiązuje. Do empatii i czynienia dobra, do patrzenia wokół, nie tylko na siebie.

Chcę, nawet muszę maluchom kupić surowicę na panleukopenię, mając nadzieję, że jej nie mają… mleko dla kociąt, podkłady, flachy kropli do oczu, jedzonko i wiele innych rzeczy.  Na tę chwilę to wszystko mam ze środków własnych, jednak lada moment wszystko się skończy. Nie chcę ich teraz zostawić samych, nawet nie potrafiłabym w żaden sposób. Nie wspomnę już, że to mleko odbieram innym małokociom z mojego dt Pod Kocim Okiem. A one też chcą jeść. Są śliczne i zdrowe (tfu tfu).

Po prostu ludzie wspomóżcie mnie w tej biedzie, którą tym kociakom uczyniliśmy!  

Ten chłopak leży i mruczy, ciągle mruczy, trzyma mnie za rękę i nie chce puścić. Jest mu dobrze. W końcu ciepło, brzuszek pełny. Czy nie jest cudowny? Niech taki zostanie...