Na sklepik w Afryce

Nazywam się Karolina, mam 29 lat i mieszkam w Krakowie. Pragnę opowiedzieć Wam o moim wyjątkowym przyjacielu z Mali — Seko Coulibaly, którego poznałam w 2014 roku podczas semestralnego stypendium w Instytucie Języka Rosyjskiego im. A. S. Puszkina w Moskwie. 

Ja i kilka innych osób z Polski zaprzyjaźniliśmy się ze studentami z Afryki, którzy mieszkali z nami w akademiku. Godzinami potrafiliśmy grywać w karty, rozmawiać o tym, jak to jest w naszych krajach, o tradycjach i zwyczajach, o naszych planach na przyszłość. Nie dało się nie zauważyć jak ubodzy byli nasi koledzy z Mali: skromnie ubrani, żaden z nich nie miał laptopa ani dotykowego telefonu, na podłodze w ich pokoju zawsze leżała siatka cebuli i ziemniaki, które jedli praktycznie codziennie, czasem z kawałkiem kurczaka, popijając kawą z octem (!). Większość z nich nie znała nawet swojej daty urodzenia, jedynie rok. W paszporcie zamiast dnia i miesiąca widniały trzy iksy... „Nie może tak być!", powiedziałam i wymyśliłam każdemu datę urodzenia. Seko był z mojego rocznika, więc dostał moją datę urodzenia. Dzięki temu zawsze pamiętam, żeby złożyć mu życzenia.

Pewnego dnia zauważyłam, że pracownik akademika wyprowadził Seko z siłowni, z której każdy student mógł swobodnie korzystać. Mężczyzna powiedział: „Nie możesz tu wchodzić, bo ty i twoi koledzy nie zapłaciliście za czynsz". Okazało się, że z powodu wojny domowej w Mali, nie wysłano na czas pieniędzy studentom i nie mogli przez to opłacić noclegu. W tajemnicy przed Seko zorganizowałam wraz z kolegą Józefem z Algierii zbiórkę pieniędzy, w której wzięli udział wszyscy studenci z Polski. Razem udało nam się uzbierać ok. 2000 zł, jednak gdy wręczyliśmy pieniądze staroście z Mali, ten grzecznie odmówił, zapewniając, że pieniądze z ambasady właśnie dotarły. 

Tego samego wieczoru przyszedł do mnie Seko, zawstydzony przyznał, iż nie powiedzieli nam prawdy i tak naprawdę nie mają pieniędzy. Chwyciłam kopertę, wstąpiłam po drodze po Józefa i razem poszliśmy ponownie wręczyć pieniądze ze zbiórki. Widziałam nieśmiałe łzy szczęścia i twarze pełne wdzięczności, których nigdy nie zapomnę.

Przez te wszystkie lata udało mi się utrzymać stały kontakt jedynie z Seko. Dzięki stypendium dla ubogich skończył studia w stolicy Mali, Bamako. Chciałby się ożenić, ale najbardziej na świecie pragnie po prostu pracować, gdyż, jak zawsze powtarza, „Praca daje człowiekowi szczęście i poczucie, że jego życie ma sens". 

Rodzina Seko jest bardzo biedna, żyją na wsi, utrzymują się z ciężkiej fizycznej pracy na polach bawełny. 

Mój przyjaciel ma wyższe wykształcenie, ale ze względu na pochodzenie w Bamako nikt nie chce go zatrudnić nawet do fizycznej pracy. Tak właśnie jest w Mali. Jeśli nie masz kasy, nic nie znaczysz... 

Przez pewien czas Seko dorabiał jako stolarz, jednak zlecenia otrzymywał rzadko, aż w końcu wcale przestał być potrzebny. Dziś żyje z dnia na dzień, często nie ma co jeść, bywa bardzo przygnębiony.

Seko jest silny, pragnie wziąć sprawy w swoje ręce, ale potrzebuje Waszej pomocy. Pieniądze ze zbiórki posłużyłyby do otwarcia własnego niezależnego biznesu — sklepiku z podstawowymi produktami, takimi jak mąka, jajka, ryż, kawa itp. Może w przyszłości Seko zajmie się również dowozem żywności do pobliskich wsi. Dzięki Wam mógłby w końcu żyć godnie, bez obaw o jutrzejszy dzień. 

Wasza pomoc jest dla mnie bardzo ważna z kilku powodów: pragnę wesprzeć przyjaciela, ale nie mam ku temu warunków (byłam w stanie wysyłać mu niewielkie sumy na jedzenie kilka razy w roku); mam poczucie wielkiej niesprawiedliwości na świecie i chcę razem z Wami odmienić choć jedno istnienie; i ostatnie: wierzę, że takie historie uczą nas doceniać to, jakimi jesteśmy szczęściarzami, iż urodziliśmy się w dzisiejszej Polsce, choć tak uwielbiamy sobie na to życie ponarzekać.

Chcę podziękować Wam z całego serca za czas, który poświęciliście na przeczytanie tej krótkiej historii oraz za udział w zbiórce dla Seko. Pragnę zaznaczyć, że Seko wie o tej inicjatywie, zgadza się na nią i będzie niezmiernie wdzięczny za każde wsparcie.