Nora kontra FIP - walka o życie!

Nora to malutka kruszynka urodzona tej wiosny, gdzieś na podkarpackiej wsi. Była bezimienna, niekochana i nikomu niepotrzebna. Wspólnie z rodzeństwem dzieliła trudny los bezdomnego kota. Ale któregoś dnia kociaki miały szczęście, bo spotkały człowieka, któremu ich los nie był obojętny. I tak właśnie Nora trafiła do domu tymczasowego. Już od pierwszych chwil jej wygląd zdradzał, że musiało jej być bardzo ciężko, że każdego dnia walczyła o przetrwanie. Chudziutkie ciałko, na którym można było policzyć kosteczki, obdarty nosek i łapka, nastroszone futerko, w którym roiło się od pcheł…

Ale w domu tymczasowym z każdym dniem powolutku rozkwitała. W końcu poznała, co to beztroskie dzieciństwo, z pełną miseczką, kotami i człowiekiem do zabawy. Powoli przybierała na wadze, nabierała sprytu, zaufania do świata i radości życia. Wydawało się, że dalej może być już tylko lepiej…

Ale w ostatnich dniach zachowanie i wygląd Norki wzbudził niepokój opiekunki. Kotka pomimo apetytu jakby rosła coraz wolniej. I choć zawsze była najdrobniejsza z rodzeństwa, jak na kilkumiesięczną pannicę, wydawała się zbyt mała. Co gorsza mimo chudego ciałka w oczy zaczął rzucać się nienaturalnie duży, okrągły brzuszek. Niepokój wzbudziło też jej zachowanie – nie biegała, nie wspinała się, nie bawiła jak inne koty, choć dotychczas była energicznym i wesołym kociakiem. Koci rezydenci – tak zwani wujkowie - przychodzili lizać jej futerko i sprawdzać, czy wszystko w porządku, tak jakby wyczuli, że coś jest nie tak.

Co takiego się stało? Może problemy z trawieniem albo jakiś wirus, a może jakaś jesienna chandra, spadek nastroju, reakcja na wrześniowe chłody i brak światła? Jedno było pewne, nie mogliśmy zwlekać i czekać kolejnych dni, wizyta u weterynarza stała się więc faktem.

Lekarze wykonali Norce podstawowe badania. A ich wyniki dosłownie zwaliły nas z nóg… FIP – te trzy litery jeszcze kilka lat temu były wyrokiem śmierci dla kota. Dziś, choć leczenie jest kosztowne i długotrwałe, to wcześnie podjęte daje szanse na życie i całkowite wyleczenie. Cały cykl leczenia trwa jednak aż 84 dni, a koszty idą w tysiące złotych…

Życie – z jednej strony to najważniejsze, bezcenne, jedyne. To o które zawsze się walczy i zawsze do końca! Ale z drugiej strony życie, które właśnie usłyszało, że ma swoją cenę… Cenę zbyt wysoką by je ratować bez wsparcia i pomocy… Cóż więc robić?

Zaryzykowaliśmy ten kolejny raz, mając nadzieję, że choćbyśmy mieli dojść na koniec świata i z powrotem, to uda nam się zebrać środki na leczenie. Na razie pierwsze dawki leku zakupiliśmy „na kreskę”… ale wiemy, że to była jedyna słuszna decyzja.

W czasie powrotu od weterynarza do domu tymczasowego Nora całą drogę skarżyła się, jakie to dziwne rzeczy robili ci sympatyczni, ale uparci doktorzy. Były jakieś macania po brzuszku, pobierania krwi, nakłuwania, straszne rzeczy. Zaraz po powrocie opiekunka wyciągnęła kapsułkę z zamkniętym w środku proszkiem… kapsułkę, która ratuje życie. A kiedy już udało się podać lek, kotka wdrapała się jej na kolana, przytuliła, wsadziła głowę pod łokieć i coś mruczała. Znawcy kociej mowy mówią, że to była prośba o miłość i wparcie. Norka nie chce być obolała, nie chce cierpieć, nie chce umierać! Zaufała ludziom i liczy, że swym wsparciem pomogą jej wyzdrowieć.

A koci wujkowie oczywiście także mocno ją wspierają, czuwając przy niej. I po kociemu tłumaczą uspokajając, że na świecie jest mnóstwo dobrych ludzi, którzy wierzą w koty i w…  dobrą karmę (uczynkową, a nie jedzeniową). Stara zasada mówi, że każde dobro wraca, a tym bardziej dobro względem niewinnej i potrzebującej istoty. Dlatego prosimy o wsparcie finansowe na leczenie Nory. Wierzymy, że razem wyciągniemy kotkę z choroby i podarujemy jej długie, szczęśliwe życie.