Żeby umieranie nie bolało...

To zdjęcie powyżej (które wykonał Pan Tomasz Tomaszewski, a którego miałam zaszczyt zostać bohaterką) idealnie obrazuje misję Fundacji "Nasza Szkapa". Melancholia i nieustający wysiłek - często dopada nas wrażenie, że wykonujemy syzyfową pracę, mierząc się z kolejnym dniem i z następnym zwierzęciem potrzebującym pomocy.

Sięgamy po to, co jest poza ludzkim zasięgiem. Zmagamy się z ograniczeniami i przeciwnościami. Codziennie mierzymy się również z widmem śmierci. Bo nie trafiają do nas zazwyczaj młode i zdrowe zwierzęta. Nasi podopieczni w gospodarstwie fundacji znajdują ostatni dom - nie prowadzimy adopcji ani nie korzystamy z usług domów tymczasowych. Wychodzimy z założenia, że One już dość przeżyły, więc nie chcemy skazywać ich na dalszą wędrówkę. 

Najwspanialszą nagrodą za wszelkie przeciwności losu jest ten moment, kiedy smutne oczy zaczynają się uśmiechać...

Najtrudniejszym momentem jest decyzja, że trzeba pozwolić odejść...

Aktualnie mamy ponad 200 podopiecznych i ani jednego pracownika. Wszyscy udzielamy się na zasadzie wolontariatu. Jednak nie jest to powód do tego, żeby robić z siebie bohatera. Oddajemy naszą pracę Zwierzętom!

Jednak żeby działać, trzeba dysponować pieniędzmi. Co zrobimy, jak uzbieramy 30 000 zł? Urządzimy piaszczysty wybieg z boksami dla koni w najgorszym stanie. Dla tych, których droga właśnie się kończy...