Lusia zamieszkała ze mną w maju 2015 roku, walka o jej zdrowie trwała długo, problemów było dużo. Atopowe zapalenie skóry, silna alergia, problemy hormonalne. Najgorsze jednak było to, że jej stan psychiczny był bardzo zły, przez pierwszy miesiąc nie wychodziła spod krzesła, bała się każdego ruchu. Powoli uczyła się spokojnego życia, miłości i radości.
Poradziłyśmy sobie ze wszystkimi problemami i do dnia 05.02.2019 była psiakiem, który cieszył się każdą chwilą. Niestety we wtorek, piątego lutego zaczęło się dziać coś dziwnego. Zachowywała się inaczej niż zwykle, to były bardzo subtelne zmiany, ale dla mnie zauważalne. W sobotę, dziewiątego lutego miała pierwszy atak, straciła równowagę, miała drgawki, oczopląs i utratę świadomości. Atak był krótki, ale od tego momentu stan Lusi się pogarsza. Jest zdezorientowana, nieobecna, nie wie co się z nią dzieje, traci równowagę, chodzi w kółko, przewraca się. Od soboty nie ma mojej Lusi, pełnej radości i chęci życia. Dotychczasowe badania (badania krwi, RTG, tomografia komputerowa) nie dały jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, co powoduje takie objawy.
Po konsultacji neurologicznej padła decyzja o wykonaniu rezonansu magnetycznego głowy. Neurolog stwierdził, że objawy są z części korowej mózgu. Przyczyn może być wiele, a rezonans powinien jednoznacznie określić co się dokładnie dzieje. Niestety, koszty tego badania mnie przerosły. Lusia nie jest jedynym moim zwierzakiem. Ma dwójkę psiego rodzeństwa i trójkę kociego. Wszystkie z adopcji i wszystkie z mniejszymi, bądź większymi problemami zdrowotnymi. Utrzymanie takiej zwierzęcej ekipy pochłania duże koszta, do tej pory radzilam sobie z nimi. Ale niestety teraz koszta diagnostyki i leczenia są na tyle wysokie, że muszę prosić o pomoc. Idealnym rozwiązaniem byłoby wykonanie rezonansu w Berlinie, ze względu na zdecydowanie mniejsza odległość, dla Lusi podróże są teraz mocno stresujące. Koszt badania w Niemczech jest jednak zdecydowanie większy niż w Polsce. Biorąc pod uwagę jeszcze dotychczasowe badania, leki, dojazdy itp. choćbym bardzo chciała nie jestem w stanie sprostać temu wyzwaniu.
Lusia jest moim oczkiem w głowie, dopóki jest choć cień szansy, że można jej pomóc i pewność, że nie cierpi, to będę o nią walczyć ze wszystkich sił. Ma dopiero 10 lat, jeszcze wiele pięknych chwil przed nią.
Pomożesz mi jej pomóc?
