Nasza Przyjaciółka umiera- pomóż

Pomóżcie – Nasza przyjaciółka umiera!

Zacznijmy od początku.

Ponad 2 lata temu w naszym życiu pojawił się nasz pierwszy kot. Zasmarkana mała kulka z kocim katarem, która miała być „na chwilę” i iść do adopcji, a została na stałe. No cóż, nie zawsze plany idą w parze z sercem🙂

Można by śmiało stwierdzić, że jest to historia, jakich wiele na świecie - ale czy na pewno?

Emi jest sierotą. Czworo rodzeństwa, które miała nie przeżyło. Ona jako najmniejsza w całym miocie postanowiła, że się nie podda i będzie walczyć o swoje życie. A my postanowiliśmy jej w tym pomóc. Zupełna nowość dla nas. Nieprzespane noce, karmienie przez butelkę co 2 godziny i wizyty u weterynarza. Takie były nasze początki, jednak wygraliśmy. Emi przeżyła i została z nami. W naszym życiu pojawiła się ona- nasza „pierwsza kotka”. Uczyliśmy się siebie nawzajem. Ona charakterna, jak to trikolorka. Decyduje, kiedy można pogłaskać czy przytulić. Jednak daje radość i cieszy serce każdego dnia.

Chcielibyśmy, żeby ta historia trwała dalej, do późnej starości naszej i jej.

Niestety los znów wystawia nas na próbę.

Mijają 2 lat, a my się dowiadujemy, że kot, który wniósł do naszego życia radość i poczucie, że jest członkiem rodziny, może już niedługo zniknąć z naszego życia i pozostawić pustkę.

Zaczęło się niewinnie.

15.12.2022 – Emi tego dnia przemyka gdzieś bokiem obok nas, kładzie się w miejscach dla nas niedostępnych. Znając już naszą dziewczynę, przeczuwamy, że coś jest nie tak. Podejmujemy decyzję, że jedziemy do weterynarza.

W klinice lekarz przeprowadza badania, Emi spokojnie poddaje się badaniom. Okazuje się, że jest osłabiona i ma wysoką temperaturę 40.1°C. Już wiemy, że to „jakieś choróbsko”. Czemu jakieś? Bo nie ma jednoznacznej diagnozy. Weterynarz podejmuje działania. Daje antybiotyk i lek na zbicie temperatury. Wracamy do domu z nadzieją, że „jakieś choróbsko” szybko pokonamy i wrócimy do normalności. Przecież zdarzyło jej się już chorować i zawsze wracała do zdrowia.

Mamy następny dzień 16.12.2022 – Emi nie czuję się lepiej po wczorajszej wizycie, ale wiemy, że to normalne, że przecież człowiekowi też nie poprawia się z dnia na dzień. Oczywiście jedziemy do weterynarza no bo przecież trzeba pokonać „jakieś choróbsko”. Powtarzamy badania i znów temperatura 40.8°C. Lekarz jest zaniepokojony sytuacją, że temperatura nie spada po lekarstwie. Powtarzamy zestaw z poprzedniego dnia i umawiamy się na kolejny dzień. W międzyczasie robimy badania krwi, żeby zdiagnozować „jakieś choróbsko”. Wracamy do domu już z mniejszym optymizmem i większymi obawami.

17.12.2022 powtórka z dnia poprzedniego. Nadal temperatura 40.5°C. Kur… zaczynamy się martwić, że nie reaguje na leki. Podajemy kolejną serię leków. Lekarz zaczyna podejrzewać co to za „jakieś choróbsko”. Nie chcemy w to wierzyć. Wracamy do domu i zaczynamy się bać.

18.12.2022 jedziemy znów. Widzimy, że Emi nie czuje się lepiej. Boimy się, ale nie chcemy wierzyć, w przypuszczenia, że „jakieś choróbsko” to może być coś złego. Powtarzamy badania, gorączka nie mija. Antybiotyki nie działają. Padają podejrzenia, że „jakieś choróbsko” to cholerstwo na trzy litery. Kolejna dawka antybiotyku i leku na zbicie temperatury. Już się nie boimy- jesteśmy przerażeni. Żona już wie, ja nie dopuszczam do siebie myśli. Tłumaczę sobie, że wirus potrzebuje czasu, żeby go zwalczyć. Wracamy do domu. Następnego dnia robimy „te badana”.

19.12.2022 – U Emi nie ma poprawy- wciąż jest w domu osowiała i unika kontaktu. Już wiemy, że żartów nie ma. Jedziemy do lekarza. Doktor chce potwierdzić, że „jakieś choróbsko” to jest to g.. na 3 litery. Robi diagnostykę i USG jamy brzusznej. Jest potwierdzenie. Niestety najgorsze z najgorszych.

„Jakieś choróbsko” – już nie jest jakieś. Już wiemy, co to ;( zaryczani i przestraszeni pytamy się, co możemy zrobić? Jak możemy jej pomóc?

Jest nadzieja. Niewielkie światełko w tunelu. Tak, jak wtedy kiedy się pojawiła niewielka szansa na przeżycie, tego trzytygodniowego okruszka. Nie ma opcji i innego rozwiązania. WALCZYMY!!!! Nie podaliśmy się wtedy i nie poddamy się teraz.

Jednak tym razem potrzebujemy WAS przyjaciół, miłośników zwierząt ludzi, którzy mogą pomóc nam w walce.

Podjęliśmy już tę walkę, żeby „to choróbsko” wyleczyć. Jesteśmy już po pierwszych kuracjach i patrzymy na naszą Emi, która WALCZY, która tak jak wtedy ma na to siłę i my też mamy.

Pomóżcie i wesprzyjcie nas w tej WALCE.

Jeżeli chcecie się z nami skontaktować, dopytać się o coś więcej piszcie na maila [email protected]

Pieniądze, które nie zostaną wykorzystane na leczenie, zostaną przekazane Stowarzyszeniu Stukot z Bydgoszczy, które pomaga bezdomnym zwierzętom.

Dziękujemy.

Gosia i Piotr