Kora nie żyje. Pozostał dług za

Jestem bezimienną suczką. Matka szczeniąt za nieduże pieniądze. Żyłam w małym kojcu,nie chodziłam na spacery ,nie biegałam po łące. Całe moje życie upłynęło  w kojcu. Tam rodziłam moje maleńkie cudne dzieci ,tam je karmiłam,tam wyłam z bolu kiedy zabierano mi je kiedy moje sutki były pełne mleka. Nikt nie pytał kupujących co zrobią z moimi maleńkimi pachnącymi mlekiem dziećmi,nikt nie pytał czy będą wisieć na łańcuchu,czy będą brać udział w walkach psów,nikt nie pytał czy moje córki jak ja całe życie będą rodziły dzieci na sprzedaż. Wkładałam nos w kraty i wyciągałam powietrze czując ich zapach chociaż były już daleko. Dawali mi jeść ,ale chyba nie dużo,bo slablam coraz bardziej. Moje zęby starły się od kości i gryzienia krat,moje oczy widziały coraz gorzej. I pewnego dnia urodziłam znów ,ale moje dzieci były martwe. Lizalam je i szturchalam,ale się nie obudziły. A później już nie dawali mi jeść. Bo nie zasłużyłam,bo moje dzieci były martwe,bo nie przyniosłam zysku. Nie zaszelescily banknoty. I slablam coraz bardzie,a głód i pragnienie były coraz gorsze,a oczy całkiem osleply  od ciemności. I wtedy wypuścili mnie z kojca. Poczułam zapach ziemi i trawy i bałam się stąpać po miękkiej trawie ,bo znałam tylko beton. Zabrali mnie gdzieś i zostawili. Nie bałam się. Już było mi wszystko jedno. Ból,ciemność i zimno. Położyłam się na mokrej zimnej trawie i czekałam na śmierć. Ale śmierć nie nadeszła. Nadszedł człowiek,inny człowiek. Ten człowiek mnie głaskał i do mnie mówił. Nikt nigdy wczesniej mnie nie głaskał nikt do mnie nie mówił. Teraz jestem tutaj,w lecznicy. Jest mi źle. Nie mam siły wstać ,wszystko mnie boli. Ale jest mi ciepło i miło. Bo wszyscy są mili. Mówią do mnie i mnie głaskaja.  Mówią że muszę żyć,że będą walczyć o mnie i że ja muszę walczyć. Ta walka kosztuje. Oni mnie nie zostawili ,oni mi pomogli. Proszę,pomóżcie im w zebraniu funduszy na moje leczenie. Ja chcę żyć.