Uratuj Beatę

English version under "Aktualizacje"

-----------------------------------------

Zapraszam również do wzięcia udziału w licytacjach - www.aukcje.uratujbeate.pl

-----------------------------------------

Cześć!

Mam na imię Beata, a na zdjęciu powyżej - mój mąż Alan.

Od prawie 10 lat o to co większość z nas dostaje od życia jako prezent, my musimy walczyć. Mimo wielu problemów staramy się czerpać z życia to co najlepsze i pomagać, a wręcz zarażać swoim pozytywnym podejściem innych, ale niestety i dla nas nadszedł trudny czas...

W 2011 roku wykryto u mnie mięsaka tkanek miękkich - nowotwór złośliwy, najczęściej występujący u osób młodych. Po wstępnej diagnozie zbagatelizowano problem i określono tą zmianę jako łagodną - prócz operacji chirurgicznej guza, nic więcej nie zrobiono... Co zemściło się pół roku później.

Kolejny nawrót miejscowy - w tym samym miejscu. Sama - jako młoda osoba - nie zdawałam sobie sprawy z powagi sytuacji, ponieważ w tak młodym wieku nikt nie rozważa tematów ciężkich chorób, niepełnosprawności czy nawet dorosłego życia nie traktuje poważnie. Życie bez planów, ale i bez zmartwień. Ja niestety musiałam dorosnąć szybciej niż inni, ponieważ decyzje, które podejmowałam razem z rodzicami mogłyby wpłynąć na resztę mojego życia.

Przeszłam kolejną operację oraz radioterapię. Wróciłam do pracy, którą chwilę wcześniej zaczęłam. Tam właśnie poznałam - jak się potem okazało - mojego przyszłego męża. Pamiętam jak przyjechał w tajemnicy do szpitala wiedząc, że odbieram wynik po leczeniu, który brzmiał: "czysto"! Pamiętam, że ta informacja była jedną z najlepszych w moim życiu. W tamtym momencie wszystko zaczęło się układać po naszej myśli - uczucie kwitło, dzięki któremu potrafiliśmy się mimo problemów odnaleźć w świecie, z którym źle zaczęłam znajomość. Badania kontrolne z czasem zaczęliśmy traktować jako obowiązkową rutynę i z coraz mniejszym stresem odbieraliśmy kolejne wyniki kontrolne, aż choroba - a może po prostu życie - przypomniało nam, że nie wszystko może być dobrze...

W 2015 roku otrzymaliśmy wynik - przerzut do płuca i ognisko w miednicy. To była druzgocąca wiadomość - mimo to nie poddaliśmy się i dzięki zawziętości zaczęliśmy walkę - operacja, potem chemioterapia. Depresja, osłabienie, problemy, stres - to emocje, które pamiętam, ale również poświęcenie, miłość i oddanie od osób bliskich. Otrzymaliśmy informację o pewnym lekarzu w Niemczech, który mógłby nam pomóc - pamiętam jak Alan w 3 miesiące intensywnie uczył się niemieckiego, aby umożliwić nam wyjazd. Mimo ogromnego stresu i pełni obaw pojechaliśmy do Niemiec, aby dać sobie szansę na normalne życie. Połączenie tradycyjnej i eksperymentalnej terapii dało rezultaty - znowu "byłam czysta"!

Ten drugi nawrót choroby zostawił jednak na nas piętno - zmieniliśmy się - nie fizycznie, ale psychicznie - mimo wyzdrowienia, choroba wciąż była w nas. Przez długi czas pracowaliśmy, aby odzyskać utracony czas - przez taką chorobę inne plany odchodzą w niepamięć, a podstawowe potrzeby innych jak bezpieczeństwo, zdrowie, a nawet nuda, dla nas stają się czymś wyjątkowym.

W 2015 roku, w Boże Narodzenie, Alan mi się oświadczył i wiedzieliśmy, w którym kierunku chcemy iść. Po około roku zaczęliśmy znowu wierzyć, że może to jednak ostatni raz, że całe zabiegi chemioterapii oraz styl życia - gdzie unikaliśmy używek, wszystkiego co może nam zaszkodzić - może zagwarantować nam spokój. Wznowiliśmy plany - w 2017 roku, po ciężkich wyrzeczeniach - w składzie Ja, Alan, Luna (psiak), Misiu (kot) i Teresa (również kot) kupiliśmy mieszkanie! W 2018 roku podjęliśmy decyzję o wzięciu ślubu - zaczęliśmy zbierać wszystkie pieniądze jakie mamy, aby osiągnąć cel.

Pod koniec 2018 roku życie - już po raz trzeci - pokazało nam, że nie ułatwi nam niczego. Wynik CT - wznowa miejscowa w tym samym płucu. Gdyby nie pomoc najbliższych, nie byłoby nas stać na opłacenie leków. Po kolejnej batalii stoczonej z chorobą, 10 sierpnia 2019 roku oficjalnie zostaliśmy państwem TKACZ.

Mimo załamanej psychiki wierzyłam, że możemy normalnie żyć i z pomocą oraz zaangażowaniem męża wyjdziemy z tego, lecz nasza radość trwała krótko...

Kilka dni temu odebraliśmy wynik z tomografu i niestety po raz czwarty musimy stanąć do walki - tym razem choroba zaatakowała kości :( Stosuję szereg leków medycyny naturalnej oraz leki, które już kiedyś mi pomogły, ale mimo to czeka mnie naświetlanie oraz chemioterapia.

Moja jedyna nadzieja to leczenie molekularne oraz kompleksowa diagnostyka genetyczna. 

Bardzo chcę żyć, a cała młodość minęła mi na chorobie, dlatego proszę wszystkich o pomoc - nie tylko pieniężną, ale nawet dobrym słowem czy reklamą, aby moja historia trafiła do jak największej liczby ludzi. Jesteście moją nadzieją i może dzięki Waszej pomocy odzyskam życie! 

Błagam, pomóżcie mi wygrać walkę z chorobą .