Wolontariat w Jeevodaya (Indie)

Przedstawiamy Wam Edytę, która współpracuje z naszym Centrum od lat. Od kilku miesięcy myśli o wyjeździe na wolontariat, do ośrodka dla osób dotkniętych trądem Jeevodaya w Indiach. Chce tam pomagać. Jeszcze nie wie, co będzie robić, ale ma ręce i umysł chętne do pracy. A my chcemy pomóc jej zebrać środki na ten cel. Jeśli masz chwilę czasu, przeczytaj o co prosi Edyta.

Witaj. Być może jesteś moim znajomym, więc już wiesz o mnie mniej lub więcej. Jeśli jednak czyta ten tekst całkiem obca mi para oczu, to trzeba się przedstawić. Mam na imię Edyta. Znajomi mówią do mnie Edzia, Edwarda, Edek, Edison. Jestem wychowawcą w schronisku dla nieletnich i kocham swoją pracę. Nie szukam czegoś innego. Znalazłam. Wiedz też, że nigdy nie pisałam niczego, co przypominałoby opis, który z jakiegoś względu właśnie czytasz. Wyjazd do Indii był dla mnie źródłem wielu sprzecznych emocji. Zatem zacznijmy od początku. 

W maju 2017 roku na zaproszenie Centrum Wolontariatu w Lublinie, wraz z Adrianem- moim wychowankiem odwiedziliśmy Miasteczko Integracyjne w Dąbrowicy. Tam poznaliśmy dr Helenę Pyz- Matkę Trędowatych. Pamiętam co opowiadała o niemal 30 latach pracy w Indiach, o trudach i radościach pomagania. Jak mówiła o Bogu. I wreszcie jak powiedziała mi, że nie tęskni za polskimi pierogami i polskim disco :) 

"Bądź wierny sobie, cokolwiek czynisz"- echo tych słów nie opuściło mnie do dziś...

Mogłabym obszernie pisać-balansując między patosem, a banałem- jakie  myśli kłębiły się we mnie. W skrócie "jadę do Indii, do ośrodka dla dotkniętych trądem, do Jeevodaya, do Heleny Pyz". Nie była to euforyczna decyzja obwieszczana w radości, pięknymi słowami, z uśmiechem na ustach i setką planów w wyobraźni. Nic z tych rzeczy. Wemknęła się do mojej głowy podczas zwyczajnej rozmowy z Justyną, normalnie, poprostu weszła drzwiami, tak jak wracasz do domu każdego dnia po szkole, z pracy, po treningu. Weszła i została. 

Potem pojawił się kolejny dylemat związany z tą decyzją, ze zbiórką na pomagam.pl. Jak przekonać nieprzekonanych, jak zdobyć poparcie sceptyków? Jaką strategię uzasadnienia tej decyzji wybrać, jak opisać motywy?

Miałeś tak kiedyś, taką natrętną myśl, kiedy coś chodzi Ci po głowie? Wyobrażenia, podróże w myślach, a nawet w snach? Kiedy coś nie daje Ci spokoju i wiesz, że nie da, póki się z tym nie zmierzysz. Pragnienie. Nie. Za mocno. Potrzeba? Tak. Natrętna i permanentna potrzeba. Tym właśnie jest dla mnie Jeevodaya. Myślą nie dającą spokoju, permanentną potrzebą. 

Wiem i Ty też wiedz, że Jeevodaya radzi sobie beze mnie. Więc nie będę przekonywać Cię, że jestem tam niezbędna. To nie prawda. Bo to Jeevodaya  jest z jakichś względów potrzebna mi. Nie napiszę Ci też, że chcę zmienić świat, że sprawię iż pobyt każdego dziecka w ośrodku dla dotkniętych trądem będzie piękny. Nie mam takiej mocy. Nie mam takich umiejętności. Nie wiem nawet jak to się robi. Nie umiem. Potrafię natomiast grać w nogę, kosza, a najlepiej w siatkę. Potrafię pracować fizycznie, gotować, sprzątać, majsterkować, umiem opatrzeć skaleczenie, naprawić zlew, wykopać dół. Potrafię się nie poddawać, jeśli coś  nie uda się za pierwszym lub dziesiątym razem :)

I z tym pojadę do Jeevodaya. Bo szczere i autentyczne będzie tylko to, że nie wiem co mnie tam czeka. Podejmę wyzwanie. Jakiekolwiek.

Chcę wyjechać na 2 miesiące. Pracować w Jeevodaya jako wolontariusz. Po co zbiórka? Zbieram na obowiązkowe szczepienia, wizę, bilety lotnicze i kilka piłek i gier. Nic więcej.

Jeśli możesz mi pomóc w jakiejkolwiek formie będę Ci wdzięczna :)