Wykup, diagnoza i leczenie Rio

Rio poznałyśmy w styczniu w stajni do której przeprowadziłyśmy się z Omą. Początkowo nie zwróciłam na niego większej uwagi, głównie dlatego, że wcale nie przepadam za tarantowatą maścią u koni. Naszą bliższą znajomość zapoczątkowała dopiero jego choroba - utrapienie każdego koniarza - kolka, na domiar złego nie pierwsza. Nie wiem czy znacie tą atmosferę, kiedy z którymś koniem w stajni jest na prawdę źle, jeśli nie obyście nigdy nie musieli jej poznać. Powietrze staje się ciężkie i gęste, niemal mroczne, a przechodząc koło boksów wszyscy wstrzymują oddech. Rio miał tylko 40% szansy na przeżycie, dostał najsilniejsze leki, które działały tylko połowę czasu. Koń zwijał się z bólu, a właściciel nie wyraził zgody na operacje, jak zdechnie to trudno. Ania powiedziała wtedy "Jak nie chce go ratować to niech nam go sprzeda" i wtedy po raz pierwszy pomyślałam o nim jak o swoim, ale resztki zdrowego rozsądku wyparły tą myśl z głowy na najbliższych parę tygodni.

Po tym jak Ryj wykorzystał swoje 40% szansy kilka razy poszliśmy na wspólny spacer, żeby zamiast stać w boksie rozruszał trochę te patyczaste nogi. Mieliśmy z tego sporo frajdy, ale ja ciągle wypierałam tą pukającą do głowy myśl. Obiecałam mu, że jak się poczuje lepiej to z nim coś potrenuje z ziemi, żeby się mógł poruszać trochę więcej bo nie oszukujmy się, że ruch pomiędzy stajnią, a biegalnią to trochę za mało dla konia. Gdzieś podświadomie czułam jak to się skończy jak zacznę z nim pracować, dlatego odkładałam ten dzień niemalże w nieskończoność, zamiast tego podrzucałyśmy mu z Anią zioła, napełniałyśmy siatkę sianem i czyściłyśmy z zimowej sierści. Ale jak wiadomo, słowo się rzekło, obietnica to obietnica i w końcu przyszedł ten dzień kiedy odważyłam się wziąć Rio na linę.

I przepadłam. Podczas prostego odesłania, przepadłam.

Patrzył na mnie, pytał, szukał o co mi chodzi, kupił mnie sobie robiąc tyko kilka z pozoru niewinnych gestów.

Powiedziałam wtedy do Ani dwa słowa "chce go" i całe wypieranie i zdrowy rozsądek poszły w... cholerę.

I w tym momencie przestał się liczyć planowany koń, którego chciałam kupić po ogierze, którego znam 15 lat, przestały się liczyć marzenia o arabie, które towarzyszyły mi chyba od zawsze, bo zaczął się liczyć ON.

Koń na którego być może nigdy nie wsiądę.

Schorowany.

Rio.

Ale do rzeczy. Wykupienie i leczenie tego konia pochłonie sporo pieniędzy, oczywiście jestem świadoma tego na co się porywam, ale nie ukrywam, że będę potrzebowała małej pomocy. Większość środków postaram się wyłożyć wraz z przyjaciółką, ale w przypadku tego łobuza nie do końca wiadomo czego można się spodziewać jak zaczniemy "grzebać".

Historia tego konia nie jest do końca znana, od roku przebywa w miejscu z którego go kupiłam, ale co wiemy:

- kopyta i skóra w słabej kondycji, kopyta się kruszą, w sierści są przełysienia

- łyka

- ma tendencje do kolkowania

- podejrzenie wrzodów, ale nie są one zdiagnozowane

- problemy z zębami zarówno z tyłu jak i z przodu (górnego przodu praktycznie nie ma z uwagi na łykanie z podparciem)

Pieniądze które zbieram będą wykorzystane na:

- wykupienie konia 3 000 zł

- diagnozę, której całkowity koszt jest na razie nie znany, ale np. gastroskopia 550zł (w przypadku wrzodów będzie ona powtórzona po zakończeniu leczenia), morfologia z biochemią 150zł

- leczenie np. korekta zębów 200zł, leki na wrzody jeśli zostaną stwierdzone itp.

- specjalną paszę na której odbuduje mięśnie i nabierze odpowiedniej wagi - 99zł za worek na miesiąc (przynajmniej 2-3 miesiące będzie ją jadł)

Jeżeli uzbieram więcej pieniędzy niż zakładam to po zakończeniu leczenia nadwyżkę chętnie przekażę na inne potrzebujące konie, np. w jakiejś fundacji, ale tak jak pisałam wcześniej, nie oczekuję, że pokryjecie za mnie wszystkie koszty związane z Rio. Ze swojej strony obiecuję też, że Ryj ma zapewnione u mnie dożywotnie dobre życie.

Na zakończenie dodam kilka słów o mnie, bo myślę, że zaufanie i przejrzystość jest ważne. Jestem zapaloną koniarą od dziecka, zawsze marzyłam o swoim koniu i rok temu pojawiła się w moim życiu Oma - klacz konika polskiego. Jestem jej współwłaścicielką wraz Anią. Mysza okazała się butnym końskim dzieckiem, dlatego niedługo po kupnie zaczęłyśmy szukać rozwiązań i w ten sposób trafiłyśmy do Akademi JNBT. Na chwilę obecną byłyśmy na kursach poziomu pierwszego i drugiego, ale planujemy dalej rozwijać się pod ich okiem. Z Rio tak samo jak z Omą planuję pracować naturalnie. W przyszłości planuję otworzyć własną stajnię pensjonatową w której to konie i ich potrzeby będą na pierwszym miejscu.