Goldi - historia walki o życie

Przywiązany do palika na opuszczonej posesji – tu zaczyna się znana nam historia Goldiego. Jak długo stał tam nie będąc w stanie poszukać dla siebie pomocy? Tego się nigdy nie dowiemy...

Wychudzony, ważący 16 kg psiak w typie golden retrivera. Samiec tej rasy powinien ważyć 2 razy tyle. Trafił do punktu przetrzymań, gdzie pod okiem Mirki, Grześka, ich pracowników i wolontariuszy dochodził początkowo do siebie. Jego stan tłumaczono pierwotnie jedynie zagłodzeniem, a że kondycja Goldiego się poprawiała, nikt nie spodziewał się takiego zwrotu akcji...

Chłopak w punkcie przytył 4 kg. Wydawało się, że wszystko idzie ku dobremu. Przyszedł jednak dzień, kiedy stan Goldiego zaczął się z dnia na dzień pogarszać. Wyniki krwi wskazały na niewydolne nerki, do tego pogłębiająca się z dnia na dzień anemia... Kiedy hematokryt spadł z początkowych 17% do 15%, nie było czasu się zastanawiać - trzeba przetoczyć Goldiemu krew. Mimo soboty wydawało się, że los nad Goldim czuwa – znalazła się osoba jadąca akurat do Wrocławia, która mogła przywieźć jeszcze tego samego dnia krew z banku. Pojawił się jednak problem –gmina za transfuzję nie zapłaci. Były dwie opcje: poddać psa eutanazji lub poszukać kogoś, kto weźmie koszty na siebie.

Tu w historii pojawiamy się my. Jeden telefon i decyzja – zamawiajcie krew, zapłacimy. Ratujcie psa, jeśli jest choć cień szansy. Konsultujemy przy okazji wyniki psa z naszym lekarzem. Bartek sugeruje usg, aby ocenić stan nerek. Wtedy jeszcze nikt nie spodziewał się kolejnego zwrotu akcji...

Sporych rozmiarów guz na śledzionie. Prawdopodobnie właśnie on jest przyczyną pogłębiającej się anemii. Wszystko wskazuje na to, że trzeba będzie operować. Ogólny zły stan psa, a w szczególności stan jego nerek nie pozwalają jednak na narkozę... W nocy z soboty na niedzielę z Wrocławia dowieziona zostaje krew dla Goldiego. Pierwsza transfuzja, cała jednostka krwi. Nie ma jednak zbyt wielkiej poprawy – psiak dalej jest słaby, nie chce jeść, krew nadal gdzieś „ucieka”, a wszystko wskazuje na guza śledziony.

W niedzielę zapada decyzja, że ze względów finansowych, a przede wszystkim możliwości skorzystania z narkozy wziewnej, psiak przejdzie pod naszą opiekę. W poniedziałek trafia do nowej lecznicy, do naszych lekarzy. Świeże badania i decyzja – choć stan psa jest bardzo zły i istnieje duże prawdopodobieństwo, że Goldi nie przeżyje operacji to nie ma innego wyjścia, trzeba operować. To jedyna opcja, aby uratować mu życie.

Przy takich wynikach jednak potrzebna kolejna transfuzja. Z pomocą przychodzi TOZ Jawor, który podarował Goldiemu 2 jednostki krwi. Jedziemy do Jawora, odbieramy krew, przywozimy ją do Głogowa. Jest godzina 18:00. Trwa walka z czasem. W międzyczasie oznaczanie grupy krwi, konsultacja z hematologiem, przygotowywanie Goldiego do transfuzji. Po przetoczeniu jednostki krwi, o godzinie 21:00 Goldi trafia na stół operacyjny. Nie pozostaje nam nic innego jak czekać i wierzyć w umiejętności naszych lekarzy. W trakcie operacji chłopak otrzymuje kolejne pół jednostki krwi. Czekamy w napięciu, ale uspokaja nas dobiegający z sali operacyjnej tak dobrze znany nam dźwięk kardiomonitora. Godzina 22:30 – operacja się udała, teraz wszystko w łapkach Goldiego...

Dopiero przed północą docieramy do domu. Około 1 w nocy Goldi pierwszy raz się podnosi. Jeszcze nie do końca wie co się dzieje, ale walczy. A dopóki walczy jest nadzieja. Do 5 rano monitoruje jego stan, w końcu kładę się obok niego spać.

Dzień po operacji to ponowne badania krwi. Wyniki się poprawiają, anemia coraz mniejsza. Hematokryt przed poniedziałkową transfuzją i operacją na poziomie 18%, po transfuzji i operacji już 24%, we wtorek już 26,9%. Kreatynina spada. Choć stan Goldiego nadal jest bardzo zły, to mamy coraz większe nadzieje, że się uda. 

Goldi nadal nie chce jeść, ale chętnie pije. Podtykam mu już najróżniejsze kąski, ale ciągle odwraca głowę. Około północy zjada z apetytem odrobinę śląskiej kiełbasy. Choć nie jest to wartościowy posiłek, to nie jadł już sporo ponad dobę – dobrze więc, że zechciał w końcu zjeść cokolwiek. 

Choć nadal nie wiemy czy się uda, to nie poddajemy się. Zrobimy wszystko co w naszej mocy, aby Goldi przeżył. Koszty będą jednak ogromne – musimy zapłacić za krew do pierwszej transfuzji przywiezioną z Wrocławia, dodatkowo za szczegółowe badania krwi, które miał wykonane jeszcze przed trafieniem do nas (jak się okazało gmina nie pokryje tych kosztów...). Po trafieniu do nas opłacić trzeba już operację, leki, badania, kroplówki. Koszty już teraz przekroczyły 1200 zł, a każdego kolejnego dnia będą rosły. Musimy ustabilizować nerki, kontrolować krew. Co jeszcze po drodze? Czas pokaże.

Nie wiemy ile w sumie wydamy. 1,5 tysiąca złotych, 2 tysiące, a może jeszcze więcej? Nie chcielibyśmy jednak, aby wysokie koszty spowodowały, że w którymś momencie nie będziemy mogli mu dalej pomóc. Jeśli chcecie i przede wszystkim możecie pomóc nam walczyć o życie Goldiego, to każda złotówka będzie bardzo, bardzo ważna i za każdą w imieniu swoim i słabiutkiego, ale mimo wszystko ufnego i radośnie merdającego na widok człowieka ogonkiem Goldiego bardzo, bardzo Wam dziękujemy.