Wołanie w kociej ciszy

„Cisza też może być wołaniem. Trzeba tylko umieć je usłyszeć.”

— Wiesław Myśliwski

Mieczysław. Kot, który nie chciał nikomu zawadzać

Wziąć go… a kto dziś chce brać coś, co kruche, nietrwałe, chore?
A jednak ktoś zadzwonił. Że kot w schronisku nie pasuje. Że stary, że Felv-dodatni, że cicho siedzi. Jakby miał się już nie odezwać.

Przyjęłyśmy. Bo może nie chodzi o to, kto hałasuje, tylko o tych, co potrafią przemilczeć ból.

Nazwano go Mieczysławem. Tak jakoś sam się nazwał.
Nie jest kotem z tych, co rozpychają się łokciami w misce.
Nie miauczy. Nie skacze. Śpi.
I tylko spojrzeniem zdaje się pytać: czy można już nie uciekać?

Zęby zaczęły mu dokuczać. Coraz bardziej. Język poraniony, stan zapalny dziąseł, kamień nazębny.
Nie krzyczy. Nie drapie.
Ale człowiek widzi, kiedy zwierzę milczy z bólu.
Bo to milczenie jest jak cichy krzyk – trzeba go umieć usłyszeć.

Dziś leczymy go – lekami przeciwzapalnymi, immunologicznymi, zastrzykami. Ale przed nim jeszcze poważny zabieg usunięcia zębów.
Bez niego ból nie zniknie.
Bez niego jego cisza przestanie być spokojem – stanie się tylko cierpieniem.

Dlatego prosimy, jak się prosi o drewno na zimę dla samotnego sąsiada. O kawałek chleba dla psa, który przywarł do progu.

Wesprzyj Mieczysława – kota, który nie przeszkadza.Może właśnie dlatego zasługuje na najwięcej.